به مناسبت 15 شعبان المعظم، سالروز میلاد نورانی منجی جهان بشریت حضرت بقیة الله الأعظم(عج)
حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی
اشاره:
نیمه ماه شعبان المعظم هر سال هجری قمری، مصادف است با طلوع خورشید درخشان جهان بشریت و مروارید فروزان اهل بیت عصمت و طهارت(ع)، احیاگر معالم دین و نابود کننده ظلم و ستم و شوکت تجاوزکاران و برقرارکننده حکومت عدل در سرتاسر جهان و بزرگ منادی توحید و عدالت و وارث راستین پیـامبر اعـظم(ص) و ائمـه معصـومین(ع) حضرت حجت بن الحسن العسکری، مهدی موعود(عجّل الله تعالی فرجه الشریف). ضمن عرض تبریک این میلاد نورانی و پر خیر و برکت، به پیشگاه عموم منتظران واقعی و حقیقی، مقاله کوتاه زیر را تقدیم علاقه مندان و عاشقان و منتظران آن حضرت می کنم.
۱ـ میلاد نور، القاب و شمایل
منجی عالم بشریت، حضرت مهدی(ع) در نیمه ماه مبارک شعبان سال ۲۵۵ هـ . ق در سامراء(سُر مَن رَای) چشم به جهان گشودند. پدر بزرگوارشان، حضرت امام حسن عسکری(ع) و مادر گرامی آن حضرت، خانم"نرجس[نرگس] خاتون" می باشد که به نام های «سوسن»، «ریحانه» و «صقیل» نیز یاد شده است. (1)
حجّت، خَلَفِ صالح، صاحب زمان، صاحب امر، قائم، منتظَر، منصور، بقیة الله و مَهدی از القاب آن حضرت می باشد. (2)
در شب ولادت، به دستور امام حسن عسکری(ع)، خانم حکیمه خاتون عمه امام(ع) در منزل ماند. امام(ع) به حکیمه خاتون فرمودند: «امشب منتظر تولد فرزندى هستم از نرجس...». حکیمه با تعجب پرسید، چه طور ممکن است؟! (زیرا اثرى از حمل در او ندیده بود). امام(ع) فرمود: «او بسان مادر موسى[ع] است که هیچ کس نمى دانست باردار است، زیرا فرعون شکم زنان حامله را پاره مى کرد».
طبق نقل حکیمه، خداوند در آن شب فرزندى به امام عسکرى(ع) عنایت کرد و چنین اراده فرموده بود که دشمنان، هرگز قدرت دسترسى به او را پیدا نکنند و چنین اراده کرده بود که او «وارث مستضعفان» در روى زمین بشود: « و نُرید أن نمنّ على الذین استُضعفوا فی الأرض ونجعلهم ائمة ونجعلهم الوارثین». (3)
امام امیر المومنین(ع) می فرماید: «انّه یشبه نبیّکم فی الخَلق والخُلق علی خده الأیمن خالٌ، کانّه کوکبٌ درّی»، (4) یعنی؛ او[حضرت مهدی علیه السلام]، در آفرینش و اخلاق و رفتار شبیه پیامبر اکرم[ص] می باشد. بر گونه راست او خالی است. آن حضرت در نورانیت همانند ستاره درخشان می باشد.
هم چنین فرمودند: «انّه شابٌّ مربوع القامة، حَسَن الوجه و الشعر یَسیل شعره علی منکبیه و یعلو نور وجهه سواد شعر لحیته و رأسه...»، (5) یعنی؛ او[حضرت مهدی علیه السلام]، جوانی چهار شانه، نیکو و زیبا می باشد که موهای او بر روی شانه هایش ریخته است. نور و درخشش روی او بر سیاهی موی سر و صورت او غلبه دارد... .
حضرت حجت(ع)، طبق حکمت الهى، در فاصله کوتاه سال ۲۵۵ تا ۲۶۰ هـجری، به طور مخفی زندگی می کردند و در خدمت پدر بزرگوارشان، آماده ی احراز مقام امامت و رهبرى مسلمانان و بر عهده گرفتن مسئولیت سنگین آن بودند.
با شهادت حضرت امام عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری، دوران غیبت آغاز و به مدت 69 یا۷0 سال(غیبت صغرى)، حضرت مهدى(ع) در پنهانى زندگى مى کردند و مردم بدان صورت که بتوانند حضورى خدمت ایشان مشرف و سوالات و مشکلات خودشان را در میان بگذارند، امکان نداشت، ولى دائماً از انوار و برکات مقدس او بهره مند مى شدند. دست رسى مردم به واسطه نائبان خاص او(عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد) از سال ۲۵۵ تا 329 یا۳۳۰ هـ. ق صورت مى گرفت.
۲ـ راز غیبت
فلسفه و راز حقیقى غیبت، براى عموم مردم بیان نشده و به غیر از اولیاء خاص الهى[پیامبران و امامان معصوم(ع)] از آن اطلاع ندارند؛ ولى به طور کلى از میان ادله عقلى و نقلى مى توان دلائل و فوایدى را براى آن به دست آورد:
الف) امتحان و آزمایش مردم
به واسطه همین مسئله غیبت است که خداوند می خواهد بندگان خودش را بیازماید تا حجت بر آن ها روشن شود که آیا ایمان واعتقاد واقعى به مبدأ جهان و مصالح او دارند یا خیر؟. باید روشن شود که مؤمنان واقعى در مواقع حساس و هنگامی که دست رسى حضورى به رهبران ممکن نیست کیانند؟ آیا فقط ادعا بر اینکه ما به خداوند و به پیشوایان او یعنى ائمه معصومین(ع) ایمان داریم کافى است یا اینکه مى بایست با آزمایش و امتحان این ایمان و اعتقاد سنجیده شود. در نتیجه اگر کسانى در عصر غیبت طبق فرمان الهى، محکم و پا برجا ایستادند و از مشکلات نهراسیدند و وظایف و دستورات الهى(فروع دین و اعتقادات صحیح) را دنباله روى نمودند. به حق آنان، مؤمنان حقیقى و از رستگاران مى باشند.
امام موسی بن جعفر(ع) فرمود: « هنگامی که پنجمین فرزندم غائب شد، مواظب دین خود باشید. مبادا کسی شما را از دین خارج کند. او ناگزیر غیبتی خواهد داشت، به طوری که گروهی از مؤمنان از عقیده ی خویش برمی گردند. خداوند به وسیله غیبت، بندگان خویش را آزمایش می کند...». (6)
