پرونده حج و آل سعود (1):
تاریخچه جنایات آل سعود در حج / خادم الحرمین دیروز!/ داعشی های امروز!
آل سعود از اعقاب «ربیعة بن نزار بن معد بن عدنان» و از «بنی بکر بن وائل» و «بنی ذُهْل ابن شیبان» به شمار میروند. چون جد اعلای آنها «محمد بن سُعود» در درعیه بر بنیاد تعالیم ابن عبدالوهاب حکومت این طایفه را تأسیس کرد آنان را «آل سُعود» می‌نامند. بنابراین آلِ سُعود، سلسله‌ای منسوب به سعودبن محمدبن مِقْرِن که از 1148ه.ق به بخشی از عربستان فرمان رانده است و اکنون نیز بر شبه جزیره عربستان سعودی که نام خود را از آن سلسله بر گرفته، فرمان می‌راند.
مورّخان، تاریخ سعودی را به سه دوره تقسیم کرده اند: دوره های سه گانه ای که از روز اول تا به امروز با خون و خون ریزی همراه گشته است.
1. دوره اوّل از سال 1137 تا 1233ه.ق
2. دوره دوم از سال 1240 تا 1309ه.ق
3. دوره سوم از سال 1319 ه.ق تا عصر حاضر ادامه دارد.
امپراتوری عثمانی بعد از سلطان محمد فاتح، مسیر اضمحلال و فروپاشی را در پیش گرفت؛ اگرچه این فروپاشی مدتی به طول انجامید. با این حال ضعف ساختار سیاسی و نظامی دولت منجر به شکل گیری شورش ها و در نتیجه حکومت های کوچک و بزرگ در گوشه و کنار امپراطوری گردید. یکی از این جنبش ها، حرکت سعودبن محمدبن مِقْرِن بن مَرْخان بن ابراهیم (د 1137ه.ق) از قبیلۀ مسالخ و از اعراب عَنَزه بود که به تدریج در دِرْعِیّه و برخی از واحه‌های کوچک اطراف، امارتی تشکیل داد. با درگذشت وی، پسرش محمد با محمدبن عبدالوهاب، مؤسس وهابیت، هم‌پیمان گشت و جانشینان او نیز از همین راه به تدریج نیرو یافتند و بر بخش مهمی از شبه جزیرۀ عربستان چیره شدند.
براساس گزارش های تاریخی، ابن عبدالوهاب از سال 1143ه.ق فعالیت خود را در شرق آغاز کرد و در سال 1150ه.ق توانست بر منطقه نجد تسلط یابد. «محمد بن عبدالوهاب بن سلیمان بن علی نجدی تمیمی»ملقب به "ابن عبدالوهاب"، در تاریک‌ترین ادوار تاریخ نجد در شهر کوچکی به نام «عُیَیْنَه»، در نزدیکی ریاض متولد شد.ابن عبد الوهاب بنیانگذار یک فرقه مذهبی حنبلی است که مخالفانش، پیروان او را "مُدَیِّنه"، یعنی "دین سازان" یا "وهابی" خواندند، ولی خود شیخ نام هم مسلکان و اتباع خود را اهل توحید و موحدین گذاشت. در حدود 20 سالگی توجه ابن عبدالوهاب به محیط وحشی و عقاید جاهلی و بدوی اعراب عُینیه و سایر بلاد نجد جلب و این اعتقاد در او شکل گرفت که برداشت اعراب حجاز از اسلام حتی از بتپرستی و خرافه گرایی نیز بدتر است. پس تصمیم به مبارزه مسلحانه و بیامان با بعضی رسوم و کارهای رایج در بلاد اسلامی گرفت. ابن عبدالوهاب ساختن بقعه و گبند بر مزارها، ایستادن و زیارت خواندن در مقابر و سفرهای زیارتی، غیر از سفر مکه و مدینه و بیت المقدس و استعمال دخانیات و سینه زنی و بطور کلی هر رسم و عادتی که به تشخیص وی در عهد رسول الله و سلف صالح نبوده، بدعت و حرام و مرتکب آن را واجب القتل دانست و فتوا داد که برای محو این عادات و رسوم باید شمشیر به دست گرفت و جهاد کرد. به همین روی او از دشمنان سرسخت شیعیان به حساب می‌آمد.
لینک اصلی
