روحیه اشرافی گری در روحانیت به تبلیغ دینی آسیب می زند!؟
حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی در گفت وگو با خبرنگار شفقنا با بیان اینکه جایگاه صنف روحانیت در اسلام، جایگاه با ارزش و مهمی است که بزرگان دینی ما به آن توجه فراوانی داشته اند، اظهار کرد: وظیفه اساسی این صنف در جامعه مسلمانان این است که معارف دین را به شکل صحیح به مردم آموزش دهند و از طرف دیگر خود آنها نیز عامل به دستورات دینی باشند. به این معنا که در مباحث اعتقادی، فروع دین و دستورات و وظایف شرعی دینی مثل نماز، روزه، امر به معروف و نهی از منکر، جهاد، مبارزه با نفس، تقوا، خوش اخلاقی و اینگونه موارد، خود عامل به دستورات دینی باشند و تنها به مردم دستور ندهند که این اعمال را انجام دهند، اما خود از عمل به دین شانه خالی کنند.
او با توجه دادن به تاریخ اسلام، سیره پیامبران، قصص قرآنی و آنچه در دین اسلام مطرح شده است، گفت: شخصیت های الهی شامل پیامبران، اولیای الهی، امامان معصوم و علمای جامع دینی، همه اوصاف بسیار شایسته ای داشتند که حرف آنها در بین مردم جا باز می کرد. وقتی مردم می دیدند که آنها دستورات دینی که به مردم آموزش می دهند را خود نیز عمل می کنند، در این جهت بسیار تاثیرگذار بود. باید این نکته را مد نظر قرار داد که روحانیت در اسلام یک جایگاه بسیار مهم، واقعی و حقیقی دارد که مردم باید به آن توجه داشته باشند.
اشرافی گری در روحانیت به تبلیغ دینی آسیب می زند
جعفری فراهانی تصریح کرد: یکی از دستورات مورد تاکید و اهمیت در اسلام این است که رهبران دینی یعنی علمای دین و روحانیت که وظیفه مهم تبلیغ دین و عمل به دستورات دینی را وظیفه خود می دانند و انجام می دهند، روحیات مردمی و ساده زیستی داشته باشند و به طرف اشرافی گری و تجمل گرایی نروند. چرا که این گرایش در آنها بسیار مضر است و به تبلیغ دینی آنها آسیب می زند. وقتی مردم ببینند که یک عالم دینی به دنبال تشریفات و تجمل می رود، حرف او را چندان مورد توجه قرار نمی دهند و می گویند این فرد عامل به دین نیست و چه ضرورتی داد ما به دنبال او رویم.
او ادامه داد: علاوه بر آن تاثیر، زمانی که مردم یک عالم دینی و مذهبی از طبقات مختلف این صنف- از مرجع تقلید، منبری و خطیب، استاد دانشگاه و نویسنده گرفته تا یک طلبه ساده که مراحل ابتدایی طلبگی خود را می گذراند- را مشاهده می کنند که مردم را توصیه به کارهای خوب و ساده زیستی می کند، اما در عمل به دنبال تجملات می رود، اثرات بسیار بدی می گذارد و مردم از دین زده می شوند. این تاثیر مهمی است؛ مردم با خود می گویند از طرفی همواره گفته می شود اولیای الهی و پیامبران، زندگی ساده ای داشته اند، به تجملات اهمیت نمی داده اند و روحیات پادشاهی، اشرافی گری، نخوت و غرور و تکبر نداشته اند و از طرف دیگر رفتارهای برخی افراد صنف روحانیت برخلاف آن دستورات دینی است، پس چرا باید به دنبال چنین دینی رفت.
ادامه در لینک اصلی
