به قلم حجت الاسلام والمسلمین استاد رسول جعفریان
اعتبار اربعین امام حسین (ع) از قدیم الایام میان شیعیان و در تقویم تاریخى وفاداران به امام حسین (ع) شناخته شده بوده است. کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسى که حاصل گزینش دقیق و انتخاب معقول شیخ طوسى از روایات فراوان در باره تقویم مورد نظر شیعه در باره ایام سوگ و شادى و دعا و روزه و عبادت است، ذیل ماه «صفر» مى نویسد: «نخستین روز این ماه (از سال 121)، روز کشته شدن زید بن على بن الحسین است. روز سوم این ماه از سال 64 روزى است که مسلم بن عقبه پرده کعبه را آتش زد و به دیوارهاى آن سنگ پرتاب نمود در حالى که به نمایندگى از یزید با عبدالله بن زبیر در نبرد بود. در روز 20 صفر ـ یعنى اربعین ـ زمانى است که حرم امام حسین(ع) یعنى کاروان اسرا، از شام به مدینه مراجعت کردند. و روزى است که جابر بن عبدالله بن حرام انصارى، صحابى رسول خدا(ص)، از مدینه به کربلا رسید تا به زیارت قبر امام حسین(ع) بشتابد و او نخستین کسى است از مردمان که قبر آن حضرت را زیارت کرد». در این روز زیارت امام حسین(ع) مستحب است و این زیارت، همانا خواندن زیارت اربعین است که از امام عسکرى(ع) روایت شده که فرمود: علامات مؤمن پنج تاست: خواندن 51 رکعت نماز در شبانه روز ـ نمازهاى واجب و نافله و نماز و شب ـ به دست کردن انگشترى در دست راست، برآمدن پیشانى از سجده، و بلند خواندن بسم الله الرحمن الرحیم در نماز ظهر و عصر. شیخ طوسى سپس متن زیارت اربعین را با سند به نقل از حضرت صادق علیه السلام آورده است: «السلام على ولى الله وحبیبه، السلام على خلیل الله ونجیبه، السلام على صفى الله و ابن صفیه ... ». این مطلبى است که شیخ طوسى، عالم فرهیخته و معتبر و معقول شیعه در قرن پنجم در باره اربعین آورده است. طبعا بر اساس اعتبارى که این روز میان شیعیان داشته است، از همان آغاز که تاریخش معلوم نیست، شیعیان به حرمت آن، زیارت اربعین مى خوانده اند و اگر مى توانسته اند مانند جابر بر مزار امام حسین (ع) گرد آمده و آن امام را زیارت مى کردند. این سنت تا به امروز در عراق با قوت برپاست.
