صلحِ حماسه گونِ امام مجتبی(ع)
به مناسبت فرارسیدن، هفتم صفر، سال روز شهادت امام حسن مجتبی(ع)
مختصری از زندگی امام حسن (ع)
امام حسن(ع) شب سه شنبه پانزدهم رمضان سال سوم هجری در شهر مدینه دیده به جهان گشود. حسن بن علی(ع) چند سال بیشتر از دوران جد بزرگوارش را درک نکرد و هنگامی که هفت ساله بود، پیامبر(ص) رحلت یافت. این امام همام پس از درگذشت رسول خدا(ص)، حدود سی سال در کنار پدرش امیرالمومنین(ع) حضور داشت و پس از شهادت پدر بزرگوارش (در سال ۴۰ هجری) به مدت ۱۰ سال امامت امّت را به عهده داشت.
آن حضرت در مدت زندگانی پر برکت خویش فعالیت ها و اقدامات فراوانی داشت که می توان به عنوان مثال به حضور ایشان در جهادهایی نظیر جمل و صفّین اشاره کرد. هم چنین مناظرات کوبنده امام حسن(ع) با بنی امّیه از دیگر اقداماتی است که به فرموده مقام معظم رهبری چنان تیز و برنده است که نظیرش را در تاریخ سراغ نداریم.
صلحی که حماسه بود
علاوه بر آنها صلح تاریخی امام حسن مجتبی(ع) تاکتیکی بود که اگر در آن برهه حساس تاریخی اتفاق نمی افتاد، اکنون نامی از اسلام و مسلمانان باقی نمانده بود. آنچه امروز به عنوان تمدن اسلامی در جهان شناخته شد حاصل آرامش و صلح بوده که در دوران گذشته به دست آمده و از جمله آنها دوران صلح امام حسن(ع) است.
آنچه که بیشتر از هر چیز امروزه تمدن اسلامی را دچار وقفه کرده، جنگ ها و درگیری های قومی و قبیله ای و داخلی است. فواید بی شماری را می توان در صلح امام حسن مجتبی(ع) مورد تحلیل قرار داد از جمله: آن حضرت با صلح خود توانست دین پیامبر(ص) را حفظ نماید.
امام حسن(ع) با صلح خود توانست جان خود و بنی هاشم و شیعیان را از کشته شدن و تار و مار شدن بی نتیجه حفظ کند.
آن حضرت با صلح خود، بستری را فراهم ساخت تا شیعیان در مدت حدود ۲۰ سال به لحاظ کمی و کیفی رشد قابل توجهی داشته باشند و با ایجاد وحدت بین مسلمانان فرصت رشد و ترقی پیدا شود.
امام حسن(ع) با تحمیل شروطی بر معاویه، او را در انظار مردم و افکار عمومی و تاریخ رسوا ساخت.
با اینکه معاویه به مفاد صلح نامه عمل نکرد، اما همین عمل موجب شد تا امام حسین(ع) با استناد به همین صلح نامه علیه یزید قیام کند، زیرا یکی از مفاد صلح نامه موروثی نکردن حکومت بود.
این عقب نشینی تاکتیکی امام حسن(ع) برکات زیادی داشت و باعث بیداری جهان تشیع و در نتیجه زمینه ای برای قیام امام حسین(ع) شد.
مردم کوفه در زمان صلح امام حسن(ع) هنوز با ماهیت پلید معاویه آشنا نشده بودند و کناره گیری اجباری امام باعث شد تا آن ها به مرور زمان با حقیقت بنی امیه و به وی‍ژه معاویه آشنا شوند.
جنگ مهم ترین عامل ویرانگر تمدن هاست و با مطالعه آثار ویرانگر جنگ های داخلی تحمیلی در دوره امیرمؤمنان(ع) می توان پی برد صلح امام حسن(ع) تا چه حد در تأسیس تمدن اسلامی نقش داشته است.
امام حسن(ع) از جان بازی در راه خدا و سعادت مسلمین دریغ نداشت و از برادر بزرگوارش چیزی کم نداشت منتهی آن حضرت با بصیرت خود به بهترین شکل اوضاع زمان خود را رهبری کرد و جان خود را در جهادی خاموش و آرام و به قول مقام معظم رهبری نرمشی قهرمانانه فدا کرد و چون وقت شکستن سکوت رسید، واقعه شهادت در کربلا واقع شد. قیام کربلا همان قدر که حسینی بود، حسنی هم بود.
واقعیت فداکاری در روز «ساباط» و صلحی که زمینه ساز قیام کربلا بود و موجب شد این قیام به بهترین شکل اسلام را زنده نگه دارد از روز «عاشورا» ریشه دار تر بود، زیرا امام حسن(ع) آن روز در صحنه فداکاری خویش، نقش یک قهرمان شکیبا و پایدار را در چهره یک شکست خورده از پای در آمده ایفا کرد. این امام حسن (ع) بود که در واقع شالوده نهضت عاشورا را ریخت.
در پرتو روشنگری امام حسن(ع) بود که امام حسین(ع) توانست به آن پیروزی پرشکوه و نمایان دست پیدا کند. گویی این دو امام بزرگوار دو نقش هدفمند را در به ثمر رساندن رسالت و هدف یکسانشان برگزیدند. پس از صلح ساباط و قیام عاشورا بود که مردم به فکر فرو رفتند و ماهیت بنی امیه بر ملا شد.
شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی(ع)
معاویه که تصمیم داشت از اجرای مفاد صلح نامه که یکی از آنها عدم انتخاب جانشین بود، سر باز زند، می دانست با عکس العمل امام حسن(ع) رو به رو می شود. بنابراین بارها تصمیم بر مسموم کردن امام مجتبى(ع) گرفت و به واسطه هاى پنهان زیادى متوسل شد. در نهایت بهترین گزینه برای اجرای این نقشه شوم را جعده همسر امام یافت و او را تطمیع کرد.
حاکم نیشابورى با سند معتبر از ام بکر نقل مى کند که گفت: بارها حسن بن علی(ع) را مسموم کردند ولی اثر چندانى نگذاشت تا در آخرین مرتبه زهر کبدش را پاره پاره کرد و بعد از آن سه روز بیشتر زنده نماند.
بنابراین امام حسن(ع) در سال ۵۰ هجری با توطئه معاویه و به دست همسرش جعده بر اثر مسمومیت و در سن ۴۸ سالگی به شهادت رسید.
ماجرای ممانعت از دفن امام حسن (ع) در حرم پیامبر (ص)
امام حسن(ع) به برادر بزرگوارشان امام حسین(ع) وصیت کردند کنار قبر پیامبر(ص) دفن شوند ولی اگر این امر موجب درگیری و ریختن خونی بود، ایشان را در بقیع دفن کنند.
امام حسین(ع) پیکر برادرشان را برای نماز به مسجدالنبی(ص) آوردند و پس از اقامه نماز کنار مرقد مطهر جدشان رسول خدا(ص) بردند. در این لحظه مروان و همراهانش رسیدند و مروان فریاد زد: شما مى خواهید حسن بن على(ع) را در کنار پیامبر دفن کنید؟ از طرف دیگر عایشه سوار بر استر به جمعشان پیوست و فریاد زد چگونه می شود کسى را که من هرگز او را دوست ندارم، به میان خانه من داخل کنید؟.
مروان گفت آیا سزاوار است، عثمان در دورترین نقطه مدینه در قبرستان دفن شود و حسن بن على در جوار پیامبر خدا(ص) هرگز نمى شود. شمشیر به دست مى گیرم و حمله مى کنم و ممانعت خواهم نمود.
عده اى از امویان و آشوب گران نیز به دنبال بهانه برای برپایی فتنه بودند که امام حسین(ع) با بردبارى جنازه برادرش را به سوى بقیع برگرداند و بنى هاشم را آرام نمود و در جوار جده اش فاطمه بنت اسد(س) در بقیع دفن نمود و از خونریزى و فتنه به همان وضعى که امام مجتبى(ع) وصیت نموده بود جلوگیرى کرد.
امام حسین(ع) رو به مروان کرد و فرمود: اگر برادرم وصیت کرده بود که در کنار جدش پیامبر(ص) دفن شود، مى فهمیدى که تو کوچک تر از آنى که بتوانى ما را برگردانى و جلو دفن جنازه او را در میان حرم پیامبر(ص) بگیرى.
ابن شهر آشوب می نویسد: به هنگام بردن جنازه امام حسن مجتبى(ع) به سوى بقیع، افراد شرور و پست به پشتیبانى امویان به جنازه آن بزرگوار تیراندازى کردند، به طورى که هنگام دفن هفتاد تیر از بدن آن حضرت جدا نمودند.
از ابن عباس چنین نقل کرده اند که در خطاب به عایشه گفت: «جملت و بغلت و لو عشت لفیلت!» آن روز سوار بر شتر گشتى (جنگ جمل) و امروز بر استر سوارى، و اگر زنده بمانى [براى مبارزه با نور خدا و اهل بیت] بر فیل نیز سوار خواهى شد.
در قسمت هایى از زیارت جامعه، خطاب به امامان معصوم(ع) ماجراى شهادت آن بزرگواران را از زبان امام صادق(ع) چنین نقل مى کند: «یا موالى…انتم بین صریع فى المحراب قد فلق السیف هامته و شهید فوق الجنازة قد شکت بالسهام اکفانه [اکفانه بالسهام]…؛ اى سروران من… شما کسانى هستید که بعضى جسدتان در میان محراب عبادت در حالى که فرقتان شکافته بود، به شهادت رسیدید و بعضى از شما شهیدى هستید که دشمنان اسلام بر جنازه شما تیراندازى کردند، به طورى که کفنتان سوراخ سوراخ گردید».
و به همین صورت ماجراى شهادت امام حسین(ع) و دیگر ائمه را در ادامه بیان مى دارد.
بنابراین امام حسن مجتبی(ع)، پس از شهادت و تشییعی مظلومانه که منجر به خون آلود شدن و تعویض کفن ایشان شد، در قبرستان بقیع در مدینه منوره به خاک سپرده شد.
اختلاف در روز شهادت امام حسن مجتبی(ع)
در تقویم ها هفتم ماه صفر روز میلاد امام موسی کاظم (ع) اعلام شده در صورتی که این تاریخ طبق قول صحیح مصادف با شهادت امام حسن مجتبی(ع) است. از صدها سال پیش در حوزه هزار ساله نجف اشرف هفتم صفر را روز شهادت امام مجتبی (ع) اعلام می دارند و شیعیان عراق و سایر کشورها نیز در این روز برای امام حسن (ع) اقامه عزا می کنند.
برای شهادت امام مجتبی قول هایی وجود دارد که در ادامه بررسی می کنیم:
۱. آخر ماه صفر که فقط شیخ کلینی این تاریخ را ذکر کرده است؛
۲. بیست و هشتم صفر؛
۳. هفتم صفر.
قول سوم مشهور می باشد و از دو جهت حائز اهمیت است: یکی اینکه قائلین به این قول، در کمّ و کیف بیشترند و اسناد معتبر زیادی در این زمینه وجود دارد. دوم اینکه سیره علماء از گذشته تا کنون اهتمام به بزرگداشت و اقامه عزا در ۷ صفر را نشان می دهد.
سابقه این موضوع در شهر قم از زمان حضرت آیت الله حائری یزدی است و هنوز هم علما و مراجع بسیاری بر اساس همان سنت، روز هفتم صفر را روز شهادت امام حسن مجتبی(ع) می دانند و مجلس عزاداری برپا می نمایند و دسته های عزاداری به سمت حرم مطهر حضرت معصومه (س) روانه می کنند.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
لینک اصلی http://www.mehrnews.com/news/2972112
