امام سجّاد(ع) پاسدار بزرگ حماسه ی عاشورا/ باز نشر

به مناسبت شهادت سیدالساجدین و زین العابدین حضرت امام علی بن الحسین(ع)

اشاره: 

در روز پنجم ماه مبارک شعبان المعظّم سال 38 هجری[1] در مدینه منوّره در خاندان وحی و امامت، کودکی چشم به جهان گشود که او را «علیّ» نام نهادند. پدر بزرگوارش امام حسین(ع) و مادر گرامی‌اش بنابر نقل بیشتر مورّخین «‌شهربانو»[2] دختر یزدگرد(پادشاه ساسانی ایران) می‌باشد. اگر چه بنا بر تحقیق بعضی از محقّقین معاصر، این نقل قابل خدشه و تردید واقع شده است. 

امام چهارم شیعیان پس از 34 سال رهبری و امامت شیعیان، در دوره‌ای سخت از تاریخ اسلام و تشیّع در 57  سالگی به دستور ولید بن عبدالملک مسموم و به شهادت رسید و پیکر پاک و مطهرش در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد. [3]

1- شخصیت علمی، اخلاقی امام سجّاد(ع)
امام چهارم، حضرت علیّ بن الحسین، ملقب به سجّاد(ع) پس از شهادت پدر بزرگوارش، حضرت ابا عبد الله الحسین(ع) در واقعه ی عاشورای سال 61 هجری، امامت و ولایت مسلمانان و شیعیان را عهده‌دار شدند.

ابو حازم(یکی از محدثین) می‌گوید: «ما رایت هاشمیّاً افضل من علیّ بن الحسین[ع] ولا افقه منه».[4] یعنی؛ از میان بنی هاشم[اهل بیت پیامبر] هیچ کس را والاتر و داناتر از علیّ بن الحسین[ع] ندیدم.

زهری می‌گوید: «لم أدرک احداً من اهل هذا البیت ـ بیت النبیّ(ص) ـ‌ افضل من علیّ بن الحسین(ع)». [5]یعنی؛ از میان خاندان پیامبر(ص)، در این زمان هیچ کسی را عالم‌تر و با فضیلت‌ تر از علیّ بن الحسین(ع) ندیدم.

پیرامون مقامات معنوی و عبادت حضرت، از امام محمد باقر(ع) روایتی نقل شده است که ذکر می‌شود: «کان قیام علیّ بن الحسین(ع) فی صلاته قیام العبد الذلیل بین یدی الملک الجلیل، کانت اعضاوه ترقعد من خشیة الله ـ وکان یصلّی صلاۀ مودع یری انه لا یصلّی بعدها ابداً».
یعنی؛ پدرم در نمازش همانند بنده ضعیف در مقابل خداوند بزرگ می‌ایستاد و اعضای بدنش از خوف خداوند می‌لرزید، همانند کسی که آخرین نماز خود را می ‌خواند، اقامه نماز می‌ کرد.

در سایر صفات و کمالات اخلاقی امام زین العابدین(ع) نیز سخن به همین منوال است. ائمه‌ی معصومین(ع) به معنای واقعی کلمه، الگو و اسوه‌ی مردم زمان خود و تمامی بشر تا روز قیامت بوده و هستند. بر ما مسلمانان و شیعیان است که با سر مشق گرفتن از آن‌ها و پای‌بندی عملی به گفتار و کردار آن بزرگواران بتوانیم وظایف خودمان را انجام دهیم.

2- وضعیت شیعه و نقش امام سجاد(علیه السلام)
کوفه که در آن زمان پایگاه شیعیان بود، تبدیل به مرکزی جهت سرکوبی شیعیان شده بود، شیعیان واقعی امام حسین(ع) در حادثه کربلا به شهادت نایل آمده بودند. آن عده‌ای هم که هنوز زنده بودند، تحت شرایطی که ابن زیاد به وجود آورده بود جرأت خودنمایی نداشتند، شیعیان پس از واقعه کربلا و شهادت جمع زیادی از خاندان پیامبر(ص) در وضعیت روحی و فکری سختی به سر می‌برند، دشمنان خیال می‌‌کردند، پس از رویداد واقعه عاشورا، دیگر در هیچ زمانی شیعه و رهبران آن‌ها نمی‌توانند قدرت پیدا کنند ولی این خیال باطلی بود، امام سجاد(ع) موفق شد در سایه تلاش‌های فراوان به شیعه حیاتی تازه ببخشد و زمینه را برای تجدید حیات واقعی در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) آماده سازد.

امام علیّ بن الحسین(ع) در طول مدت 34 از امامت و هدایت مسلمانان موفق شد شیعیان را از یکی از سخت‌ترین دوران‌ها نجات دهد. دورانی که جز سرکوبی، فتنه، تحریف، قیام های باطل و کشتار شیعیان چیزی همراه نداشت.

ادامه در لینک اصلی

http://www.farsnews.com/printable.php?nn=13910918001158

http://www.golshantabas.ir/news/6211

http://www.jc313.ir/3101-25%D9%85%

http://rasekhoon.net/forum/thread/690189/page1

http://farahankhabar.ir/topnews/4424-%D8%A7

نگاهی به مقتل «وقعة الطف» اثر ابومخنف با تحقیق و ترجمه های آن

اشاره

لوط بن یحیی ازدی (م157 هجری) از اصحاب ائمه معصومین(ع) شمرده می شود. او از امام صادق(ع) روایت نقل کرده است و اجداد و خاندانش در زمره محبین و یاران اهل بیت(ع) بوده اند. یکی از ارزش مندترین آثار و تالیفات او کتاب مقتل الحسین(ع) می باشد که به فرموده مرحوم علامه شوشتری(ره) صحیح ترین مقتل حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) به چاپ می آید. این کتاب تقریباً هفتاد سال پس از واقعه ی عاشورا(سال 61 هجری) نوشته شده است.

     

حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی، دبیر شورای کتاب مجمع جهانی اهل بیت(ع) در گفت و گو با خبرنگار ما گفت: پیرامون واقعه تاریخی و سرنوشت ساز کربلا تاکنون آثار و تحقیقات گوناگونی انجام شده است که هر کدام قابل استفاده می باشند ولی ارائه ی گزارش صحیح و واقعی از حماسه عاشورا به قلم شخصی که از جهت تاریخی به واقعه کربلا نزدیک تر می باشد از اهمیت بیشتری برخوردار است.

وی ادامه داد: ابو مخنف، لوط بن یحیی ازدی(م157 هجری) از اصحاب ائمه معصومین(ع) شمرده می شود. او از امام صادق(ع) روایت نقل کرده است و اجداد و خاندانش در زمره محبین و یاران اهل بیت(ع) بوده اند. یکی از ارزش مندترین آثار و تالیفات او کتاب مقتل الحسین(ع) می باشد که به فرموده مرحوم علامه شوشتری(ره) صحیح ترین  مقتل حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به چاپ می آید. این کتاب تقریباً هفتاد سال پس از واقعه ی عاشورا(سال 61 هجری) نوشته شده است. محدثّین و مورّخین شیعی و سنّی مانند ابو الفرج اصفهانی، شیخ مفید، سبط ابن جوزی از مطالب ابو مخنف در کتاب های خود استفاده کرده اند.

حجت الاسلام جعفری فراهانی با بیان اینکه نسخه اصلی کتاب مقتل الحسین(ع) مفقود شده افزود: تاکنون هرکدام از محققّین تلاش کرده اند، اخبار مقتل ابی مخنف را با عنوان مقتل الحسین(ع) منتشر نمایند که دچار مشکلات فراوانی از جمله نقل مطالب غیر واقعی و تحریف شده، شده اند.

دبیر شورای کتاب مجمع افزود: با توجه به این موضوع، محقق ارجمند آیت الله شیخ محمدهادی یوسفی غروی، از اساتید حوزه و متخصص تاریخ اسلام و تشیع، با زحمت و تلاش علمی موفق شدند، روایات مقتل ابی مخنف را از تاریخ طبری استخراج و با آنچه مرحوم شیخ مفید(ره)، ابوالفرج اصفهانی و سبط ابن جوزی نقل کرده اند، تطبیق داده و با توضیحات فراوان و کارگشا، همراه با مقدمه ای علمی با عنوان «وقعة الطّف لأبی مخنف» منتشر نماید که برای اولین در سال 1367 دفتر انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم آن را چاپ نمود.

حجت الاسلام جعفری فراهانی گفت: مجمع جهانی اهل بیت(ع) در راستای معرفی مقتل صحیح از حادثه ی خونین عاشورا، تجدید چاپ آن را به زبان های عربی و غیر عربی به تصویب رسانید که چاپ عربی آن با شمارگان 10000 نسخه در ایران و لبنان منتشر شد و اینک ترجمه انگلیسی آن توسط  آقای «عمر کمو» انجام و در شمارگان 5000 نسخه منتشر گردید و در اختیار علاقه مندان در داخل و خارج کشور می باشد.

ایشان گفت: مطلع شدیم جناب «مرتضی رجا حسین» یکی از طلاب اهل ماداگاسکار مقیم قم به دلیل اهمیت کتاب و لزوم ترجمه و نشر آن برای فرانسوی زبانان در قاره آفریقا، این کتاب را به زبان فرانسه ترجمه و به صورت کتاب و دیجیتال منتشر نموده است. علاقه مندان جهت دسترسی به متن الکترونیکی به آدرس http://houssayn.fr مراجعه نمایند.

لینک ها

http://www.hadith.net/post/30449

http://ajafari42.andishvaran.ir/fa/ShowNote.html?ItemId=7624

http://wikinoor.ir/%D9%88%D9%82%D8%B9%D8%A9_%D8%A7%D9%84%D8%B7%D9%81

http://abwa-cd.com/fa/News/View/2165

http://wikifeqh.ir/%D9%86%D8%AE%D8%B3%D8%AA%DB%8C%D9%86_

متن الکترونیکی کتاب

http://shiabooks.net/library.php?id=4386

http://alhassanain.org/arabic/?com=book&id=504

http://books.rafed.net/view.php?type=c_fbook&b_id=1605

علل قیام سیدالشهداء (ع)/ بر اساس شأن و جایگاه اهل بیت(ع) عزاداری کنیم

حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی، کارشناس و پژوهشگر تاریخ اسلام در گفت وگو با خبرنگار گروه اندیشه خبرگزاری شبستان، با اشاره به واقعه جانگداز عاشورا اظهار کرد: جریان عاشورا، شهادت امام حسین (ع) و حادثه ای که در سال 61 هجری در کربلا اتفاق افتاد و به واقعه طف معروف شد به دلیل محاصره سیدالشهداء (ع) و اهل بیت آن حضرت از سوی سپاه یزید است که در نهایت منجر به درگیری خونین و شهادت  حضرت سیدالشهداء (ع) و بیش از هفتاد و دو تن از شخصیت های وارسته، پاک و اهل بیت پیامبر (ص) شد.

چگونگی حادثه عاشورا و اهمیت آن

وی ادامه داد: این واقعه جانسوز در تاریخ اهمیت بسیاری دارد و اکنون که بیش از هزار و سیصد و هفتاد سال از آن می گذرد همچنان زنده است. در معارف دینی ما سفارش شده است که این حادثه را مهم برشمارید و مهم بدانید و برایش سوگوار باشد. آن حادثه و قیام را بررسی کنید و به زیارت امام حسین (ع) بروید و بی تفاوت نباشید. حسین بن علی (ع) را بشناسید که او چه کسی بود و چرا این قیام و واقعه رخ داد؟!.

این پژوهشگر در ادامه به برخی عبارات و جملاتی که در سوگواری ها از آن استفاده می شود اشاره کرد و گفت: عبارت «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا»، در واقع یک شعار است. این عبارت (صرف نظر از نداشتن سند) حکایت از اهمیت واقعه عاشورا دارد و اینکه به اندازه ای آن روز جانگداز اهمیت داشته است که بگوییم هر روزی عاشورا و هر زمینی، زمین کربلاست.

وی در ادامه افزود: در آن واقعه حسین بن علی (ع) به همراه تعدادی، حدود 100 نفر از اهل بیت، اصحاب و یاران خود در سرزمین کربلا محاصره شدند و توسط دشمنی جنایت کار که به هیچ یک از  مبانی دینی اعتقاد نداشت و حرمت نسل پیامبر (ع) را رعایت نمی کرد به فجیع ترین شکل به شهادت رسیدند. اگر هر روز این واقعه نقل شود هرگز برای شنونده کهنه نیست و نخواهد شد پس می توانیم هر روز را عاشورا بنامیم.

حجت الاسلام جعفری فراهانی با اشاره به زمان وقوع واقعه کربلا اظهار کرد: این جریان در ایام پاییز بوده است، زمانی که آن منطقه اوج گرما را دارد. چراکه پاییز آن سرزمین گرمای سوزان تابستان را دارد. پاییز عراق مثل تابستان ایران است، لذا این منطقه از وضعیت خاصی برخوردار بوده  و شدت عطش و گرسنگی بر مردم فشار می آورده است. به خصوص برای کودکان و زنان که ساختار بدنی ضعیف تری دارند. در آن شرایط و اوج گرما آب را بر امام و اهل بیت اش و اصحاب حضرت بستند و آنها را اینگونه با قساوت به شهادت رساندند.

اگر قیام حسین (ع) مشروع بود باید به خلافت ختم می‌شد!!!

پاسخ به شبهات وهابیت در باره عاشورا

واقعه عاشورا و قیام اباعبدالله الحسین (ع) از جمله مسائلی است که در تاریخ اسلام همواره دشمنان داخلی و خارجی سوالات و شبهاتی را پیرامون آن طرح کرده اند؛ از این رو در گفتگو با حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی کارشناس فرق و مذاهب، دبیر شورای کتاب مجمع جهانی اهل بیت (ع) و استاد حوزه و دانشگاه در خصوص قیام امام حسین (ع) و شبهاتی که از سوی وهابیت در خصوص آن مطرح می شود به گفتگو نشسته ایم که در ذیل می آید:

فرقه ضاله وهابیت، قیام امام حسین (ع) را از اساس باطل می شمارد و مطرح می کند ایشان چه مجوز و حجت شرعی برای این حرکت خود داشته اند و چرا علیه خلیفه و حاکم زمان شورش و قیام کردند؛ چه پاسخی می توان در خصوص این مساله برای این جریان منحرف و زائد بر جهان اسلام عنوان کرد؟

در پاسخ به این شبهه باید گفت: از دیدگاه قرآن، روایات، عقل و عرف جامعه، دلایل محکم و قوی بر نهضت و قیام ایشان وجود دارد. دستورات قرآن که در طول 23 سال بر پیامبر اکرم (ص) نازل شد، عمل به آنها منحصر به زمان ایشان نبوده، بلکه تا قیامت همه مسلمانان، موظف به اجرای آن دستورات هستند. در قرآن آیات فراوانی مبنی بر عدم ظلم و ستم بر مردم وجود دارد. بنابراین مسلمانان موظف هستند به دستورات دین که از جمله آن، اقامه نماز، روزه، حج، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، تولی و تبرّی و سایر واجبات دینی است، عمل کنند.
در این راستا امام حسین (ع) نیز به عنوان شخصیتی که فرزند پیامبر (ص)؛ عالم، مسلمان و جزو اهل بیت (ع) است، خود را موظف می داند به دستورات قرآنی عمل کرده و هرگز به خود اجازه نمی دهد، هنگامی که در جامعه ظلم و ستم مشاهده می شود، و یزید بن معاویه، بر مردم به صورت غیرمشروع، یعنی از طریق زر و زور و تزویر (بیعت اجباری) حاکم شده و بر آنها انواع و اقسام ستم ها را روا می دارد و از سوی دیگر به دلیل اشتهار به فساد و علنی کردن آنها شایستگی حکومت را بر امت اسلامی ندارد، حکمرانی کند و به قیام علیه او دست می زند. بنابراین ایشان بر اساس قرآن به جهاد و مبارزه علیه خلیفه ستمکار و فاجر و فاسد وقت برمی خیزد. از طرف دیگر روایاتی که از پیامبر (ص) و حضرت علی (ع) نقل شده و حضرت (ع) خود آنها را شنیده و حتی نقل کرده اند- مانند: ای مردم! رسول خدا (ص) فرمود: «هر کس سلطان زورگویی را ببیند که حرام خدا را حلال نموده، پیمان الهی را می شکند و با سنت و قوانین رسول خدا از در مخالفت در آمده و در میان بندگان خدا، راه گناه و معصیت و ستم و دشمنی را در پیش می گیرد، ولی با عمل یا سخن اظهار مخالفت نکند، بر خداوند است که او را در محل و جایگاه آن سلطان ظالم قرار دهد». (1) بنابراین ساکت نشستن ایشان خلاف روایات محکم دینی بود.

تعبیرات جانسوز امام زمان(عج) درباره عاشورا!

 خبرگزاری شبستان، هر واقعه و انقلابى که در جهان به وقوع مى پیوندد، نتیجه علل و عواملى است که در به وجود آمدن آن، نقش بسزاییدارد. پیدایش واقعه عاشورا نیز ناشی از علل و عواملى است که رهبر این قیام، امام حسین(علیه السلام) این علل را بازگو فرموده است. علت هایى مانند: فساد دستگاه خلافت و رهبرى، ظهور بدعت ها، انحطاط اخلاقى و خطر بازگشت به جاهلیت، بى عدالتى و گسترش ظلم و منکرات و... از جمله عوامل قیام سالار شهیدان(ع) است.

 

حجت الاسلام محمدرضا فوادیان، استاد مرکز تخصصی مهدویت و کارشناس مهدوی در بخش دوم ایادداشتی که در اختیار خبرگزاری شبستان قرار داده علل و عوامل این قیام را از لسان مبارک حضرت حجت(عج) در زیارت ناحیه مقدسه بیان کرده است که در ذیل به حضورتان تقدیم می شود: 

 

امام زمان علیه السلام دراین خصوص خطاب به جد بزرگوارش در زیارت ناحیه مقدسه مى فرمایند: «حتّى اذا الجور مَدَّ باعَهُ، واسفر الظلمُ قِناعه و دَعَا الغىُّ اَتباعه، و انت فى حرم جدّک قاطن و للظالمین مباین، جلیس البیت والمحراب، معتزل عن اللذّات و الشهوات، تنکر المنکر بقلبک و لسانک على حسب طاقتک و امکانک»؛ «تا آن گاه که ظلم و بیداد دست از آستین بیرون آورد و با سلاح به میدان آمد و گمراهان در ضلالت خود غرق شدند؛ در حالى که تو در حرم جدت ساکن، و از ستمگران دورى گزیده بودى، در خانه و محراب به سر برده، و از امیال و شهوات بر کنار و با قلب و زبان به مقدار توان زشتى را زشت مى شمردى».

«ثم اقتضاکَ العِلْم للانکار، و لِزَمکَ ان تجاهد الفجار، فَسِرْتَ فى اولادک و اهالیکَ و شیعتک و موالیک، و صَدَعْتَ بالحق و البینة و دعوْتَ الى الله بالحکمة و الموعظة الحسنة وامرتَ باقامة الحدود و الطّاعة للمعبود و نهیتَ عن الخبائث و الطغیان وَ واجهوکَ بالظلم والعدوان»؛ «آن گاه که موقعیت مقتضى گردید، پرچم مخالفت برداشته، و با مخالفان کارزار کردى، با فرزندان و خاندان و پیروان و دوستان به راه افتاده، و با حکمت و پند و اندرزهاى نیکو به سوى خداوند خوانده، و به بر پا داشتن حدود و فرمانبرى از معبود امر نمودى و از پلیدى و سرکشى باز داشته و با ظلم و ستم مقابله کردى».

ادامه در لینک اصلی

http://shabestan.ir/detail/News/579788

معرفی کتاب «گزیده تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهداء علیه السلام»

1.    

این کتاب «گزیده کتاب تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهداء علیه‌السلام» می‌باشد. در این اثر بخش اصلی مقتل(ورود سیدالشهداء علیه‌السلام به کربلا تا حوادث پس از عاشورا) حفظ، و از بخش های دیگر، مباحث یا فصل هایی که بیشترین ضرورت و کاربرد را داراست، به طور خلاصه آورده شده است. 

کتاب

این کتاب با معرفی ادوار زندگی و شخصیت امام حسین علیه‌السلام آغاز می‌شود، سپس به شهادت امام حسین علیه‌السلام به  گفتار پیامبران و امامان علیهم‌السلام، فضیلت گریستن و عزاداری برای امام حسین علیه‌السلام، فلسفه و اهداف قیام امام حسین علیه السلام از دیدگاه خود امام علیه‌السلام می‌پردازد. در ادامه به رویدادهای مهم حرکت کاروان امام حسین(ع) در مدینه، مکه و در راه کوفه اشاره می‌نماید. پس از آن به ورود امام (ع) به کربلا تا روز عاشورا و  شهادت بنی هاشم، کیفیت نبرد و شهادت امام حسین(ع)، حوادث پس از شهادت امام (ع) و ...  را بازگو می‌نماید.

این کتاب یکی از معتبرترین متن مقاتل و کاری پژوهشی از دوازده نفر از فارغ التحصیلان تاریخ پژوه زیرنظر استاد  مهدی پیشوایی همراه با نقل عبارات عربی مقتـل از منشورات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) می باشد.

یکی از رسالت‌های مهم اندیشمندان شیعه در عصر حاضر، عرضه گزارشی صحیح و معتبر از قیام عاشوراست. بر این اساس، گروهی از تاریخ‌پژوهان حوزه علمیه قم، پس از سال‌ها مطالعه و تحقیق، و بـررسی همه مقاتـل کهن و متـأخر و مهم‌تریـن مقاتل جدید اعم از عربی و فارسی، واقعه عاشورا و به‌ویژه، گزارش شهادت امام حسین و اصحاب آن حضرت را بر پایه منابع معتبر متـقدم تاریخی و حدیثی بـازسازی و گزارش کرده‌انـد. در سراسر این کتاب، ملاک‌ها و معیـارهای شناخته‌شده و معمول در تاریخ‌نگاری علمی در نظر گرفته شده، و به هر منبع و مأخذ با شناخت لازم درباره مؤلف آن مراجعه و استناد شده است.

مسیر و نقشه حرکت کاروان امام حسین السلام از مدینه به مکه و کربلا

امام حسین علیه السلام شب یکشنبه، دو شب مانده از ماه رجب و به نقلی دیگر سوم شعبان سال شصت هجری[1] به همراه هشتاد و دو نفر از اهل بیت و یارانش، مدینه را به قصد مکه ترک کرد.[2]. بنابر برخی منابع ایشان شب هنگام نزد قبر مادر و برادر رفت و نماز خواند و وداع کرد و صبح به خانه برگشت.[3] در برخی دیگر از منابع آمده است حضرت(ع) دو شب متوالی را در کنار قبر رسول خدا(ص) بیتوته کرد.[4]

در این سفر به جز محمد بن حنفیه[5] بیشتر خویشاوندان امام حسین(ع) از جمله فرزندان، برادران، خواهران و برادرزاده‌های آن حضرت(ع)، ایشان را همراهی می‌کردند.[6] علاوه بر بنی هاشم، بیست و یک نفر از یاران امام حسین(ع) نیز با ایشان در این سفر همراه شده بودند.[7]

محمد بن حنفیه -برادر امام حسین(ع) - پس از اطلاع از سفر قریب الوقوع حضرت(ع)، برای خداحافظی نزد ایشان آمد. امام(ع) وصیتنامه برای او نوشت که در آن آمده است:

...إنّى لَم اَخْرج أشِراً و لا بَطِراً و لا مُفْسداً و لا ظالماً وَ إنّما خرجْتُ لِطلب الإصلاح فى اُمّة جدّى اُریدُ أنْ آمُرَ بالمعروف و أنْهى عن المنکر و اسیرَ بِسیرة جدّى و سیرةِ أبى علىّ بن أبى طالب

...به درستی که من از روی ناسپاسی و زیاده خواهی و برای فساد و ستمگری، قیام نکردم؛ بلکه برای اصلاح امّت جدّم قیام نمودم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم و به سیره جدّم و پدرم علی بن ابی طالب(ع) رفتار کنم....‌» [8]

امام حسین(ع) با همراهانش از مدینه خارج شد و بر خلاف خواسته نزدیکانش راه اصلی مکه را پیش گرفت.[9]

در میان راه مکه، امام(ع) با عبداللّه بن مطیع برخورد کرد. او از مقصد امام پرسید. امام فرمود: «اکنون آهنگ مکّه دارم. چون آنجا رسم، از خداوند متعال برای پس از آن، طلب خیر خواهم کرد.» عبدالله امام را از مردم کوفه برحذر داشت و از ایشان خواست در مکه باقی بماند.[10]

امام حسین(ع) پس از پنج روز، در سوم شعبان سال شصت به مکه رسید.[11] و مورد استقبال گرم مردم مکه و حجاج بیت الله الحرام قرار گرفت.[12]

مسیر حرکت امام(ع) از مدینه به مکه شامل منازل: ذوالحلیفة، ملل، سیاله، عرق ظنیه، زوحاء، انایه، عرج، لحر جمل، سقیا، ابواء، گردنه هرشا، رابغ، جحفه، قدید، خلیص، عسفان و مر الظهران می‌باشد.

منزل گاه‌های کاروان امام حسین (ع) از مکه به سمت کوفه به این ترتیب است: بستان بنی عامر، تنعیم (تصرف کاروانی که بحیر بن ریسان حمیری کارگزار یزید در یمن از صفایا –غنایم برگزیده- به شام می‌فرستاد)، صفاح (ملاقات حضرت با فرزدق شاعر)، ذات عرق (ملاقات امام(ع) با بشر بن غالب و نیز با عون بن عبدالله بن جعفر...)، وادی عقیق، غمره، ام خرمان، سلح، افیعیه، معدن فزان، عمق، سلیلیه، مغیثه ماوان، نقره، حاجز (فرستادن قیس بن مسهر به کوفه از سوی امام(ع))، سمیراء، توز، اجفر (برخورد امام(ع) با عبدالله بن مطیع عدوی و نصیحت امام(ع) برای بازگشت.)، خزیمیه، زرود (پیوستن زهیر بن قین به کاروان امام(ع) و دیدار با فرزندان مسلم و اطلاع از شهادت مسلم و هانی.)، ثعلبیه، بطان، شقوق، زباله (اطلاع از شهادت قیس و پیوستن گروهی به امام(ع) از جمله نافع بن هلال.)، بطن عقبه (ملاقات امام(ع) با عمرو بن لوزان و نصیحت امام(ع) برای بازگشت.)، عمیه، واقصه، شراف، برکه ابومسک، جبل ذی حسم (برخورد امام(ع) با سپاه حر بن یزید ریاحی.)، بیضه (خطبه معروف امام(ع) برای یاران خود و حر.)، مسیجد، حمام، مغیثه، ام قرون، عذیب (مسیر کوفه از عذیب به قادسیه و حیره بود، اما امام(ع) راه را عوض کرده و در کربلا فرود آمد.)، قصر بنی مقاتل (ملاقات امام(ع) با عبیدالله بن حر جعفی و رد نمودن دعوت امام(ع) برای یاری.)، قطقطانه، کربلا -وادی طف- (روز دوم محرم سال ۶۱ هجری ورود امام به کربلا.)(13)

پی نوشت:

1.  ابن اعثم، پیشین، صص۲۱-۲۲ و الخوارزمی، پیشین، ص۱۸۹.
2.  احمد بن یحیی البلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۶۰؛ الطبری، پیشین، ص۳۴۱ و شیخ مفید، پیشین، ص۳۴.
3. ابن اعثم، پیشین، صص۱۹- ۲۰ و الخوارزمی، پیشین، ص.۱۸۷
4. ابن اعثم، پیشین، صص۱۸-۱۹.
5.  ابوحنیفه احمد بن داوود الدینوری، الاخبار الطوال، ص۲۲۸؛ الطبری، پیشین، ص۳۴۱ و ابن اثیر، پیشین، ص۱۶.
6. الدینوری، پیشین، ص۲۲۸ و شیخ صدوق، پیشین، صص۱۵۲-۱۵۳.
7.  شیخ صدوق، پیشین، ص۱۵۲.
8. ابن اعثم، پیشین، ص۲۱و الخوارزمی، پیشین، صص۱۸۸-۱۸۹.
9. ابن اعثم؛ پیشین، ص۲۲ و الخوارزمی، پیشین، ص۱۸۹.
10. ابن اعثم، پیشین، ص۲۳.
11. البلاذری، پیشین، جص۱۶۰؛ الطبری، پیشین، ص۳۸۱ و شیخ مفید، پیشین، ص۳۵.
12. البلاذری، پیشین، ص۱۵۶؛ ابن اعثم، پیشین، ص۲۳؛ شیخ مفید، پیشین، ص۳۶.
13. رسول جعفریان، اطلس شیعه، ص۶۶.

لینک اصلی

http://ahlolbait.com/media/9836

آمار و اسامی شهدای کربلا از اهل بیت (ع) و یاران (رضوان الله علیهم)

             

مقام شهدای کربلا از نگاه مقام معظم رهبری(دام ظله):

«خیلی ها در راه خدا شهید شدند، در رکاب پیغمبر، در رکاب امیرالمؤمنین، در رکاب انبیاء الهى، هیچ‌کدام با حادثه‌ى کربلا قابل مقایسه نیست. فرق است بین آن کسى که در میان هلهله و تحسین یاران و همراهان و به امید فتح و پیروزى وارد میدان می شود می جنگد و بعد شهید می شود و به خاک هلاک مى‌افتد - که البتّه اجر بسیار بالایى دارد - و بین آن جماعتى که در یک دنیاى تاریک و ظلمانى، در هنگامى که همه‌ى سرجنبانان بزرگ دنیاى اسلام از همراهى با آنها سر باز می زنند. بلکه آنها را بر این اقدام ملامت هم می کنند، امید یارى از هیچ‌کس نیست، کسى مثل عبداللّه‌بن‌عباس آنها را منع می کند، کسى مثل عبداللّه‌بن‌جعفر آنها را منع می کند، یاران و مخلصان و علاقه‌مندان در کوفه از همراهى با او سر باز می زنند، تنهاى تنها، فقط با تعداد معدودى از یاران مخلص، و با خانواده - با همسر، با خواهر، با خواهرزاده‌ها، با برادرزاده‌ها، با جوانان، با فرزند شش ماهه - وارد میدان می شود. این یک حادثه‌ى عجیبى است؛ یک منظره‌ى پرشکوهى است در تاریخ که در مقابل چشم بشریت گذاشته شده است. امام حسین علیه‌السّلام خود را براى یک چنین روزى آماده می کرد...».

            از بیانات معظم له در جمع راهیان نور در پادگان دوکوهه (تاریخ 1381/01/09)

*********************************************************

اشاره

در  مورد آمار و ارقام شهدای حماسه عاشورا از اهل بیت(ع) و اصحاب و یاران امام حسین(ع) اختلاف زیادی در روایات تاریخی و آراء صاحبان مقاتل دیده می شود:

ابومخنف(م 157 هجری)، اسامی شانزده تن و ابن اعثم کوفی نام چهارده تن را ذکر کرده اند. (1)   
خوارزمی از حسن بصری نقل می کند که، هفده تن از اهل بیت امام حسین (ع) در روز عاشورا به شهادت رسیدند و این قول با روایتی که از امام محمد باقر علیه السلام نقل شده است، مطابقت دارد. (2)  
ابو الفرج اصفهانی می نویسد: «فجمیع من قُتل یوم الطّف من وُلد ابی طالب سوی من یختلف فی أمره إثنان و عشرون رجلاً». (3) یعنی؛ تمامی کسانی که از اهل بیت امام (ع) به شهادت رسیدند. (غیر از افرادی که در مورد آن ها اختلاف است) بیست و دو تن بوده اند.

سید محسن امین عاملی (ره) می گوید: «... و قتل معه من اهل بیته ثمانیۀ عشر رجلاً فیمکن ان یکون عدّ معهم مسلم بن عقیل فی الکوفة و اذا عددنا جمیع ما ذکره المورّخین و منهم مسلم کانوا ثلاثین او اکثر ...». (4) یعنی؛ هیجده مرد با امام (ع) به شهادت رسیدند و اگر حضرت مسلم بن عقیل و کسانی را که مورخان نام برده اند به آن ها بیفزاییم تعداد شهداء به سی نفر و کمی بیشتر می رسد. (5)  

در اینجا، جهت تیمّن و تبرّّک اسامی مقدس آن بزرگواران (شهدای اهل بیت و انصار رضوان الله علیهم) را طبق آنچه که مرحوم علامه سید محسن امین عاملی (ره) ذکر کرده می آوریم:
1ـ علیّ بن الحسین بن علی (ع)؛ الأکبر (ع)، 2ـ عبدالله الرضیع [علیّ الأصغر]، 3ـ ابراهیم بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع)، 4ـ ابوبکر بن علیّ بن ابی طالب (ع)؟، 5ـ عمر بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 6ـ محمّد [الأصغر] بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 7ـ عبدالله بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 8ـ عبّاس بن علیّ بن ابی طالب (ع) [حضرت ابوالفضل، قمر بنی هاشم علیه السلام]، 9ـ محمّد بن العبّاس بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 10ـ عبدالله بن العبّاس بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 11ـ عبدالله بن علیّ بن ابی طالب (ع) [الأصغر]، 12ـ جعفر بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 13ـ عثمان بن علیّ بن ابی طالب (ع)، 14ـ قاسم بن حسن بن علیّ ابی طالب (ع)، 15ـ ابوبکر بن حسن بن ابی طالب (ع)، 16ـ عبدالله بن الحسن (ع)، 17ـ بشر بن حسن بن ابی طالب (ع)، 18ـ محمد بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب (ع)، 19ـ عون بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب (ع)، ، 20ـ عبیدالله بن عبدالله بن جعفر بن ابی طالب (ع)، 21ـ مسلم بن عقیل بن ابی طالب (ع)، 22ـ جعفر بن عقیل بن ابی طالب (ع)، 23ـ جعفر بن محمد بن عقیل بن ابی طالب (ع)، 24ـ عبدالرحمان بن عقیل بن ابی طالب (ع)، 25ـ عبدالله بن عقیل بن ابی طالب (ع)؛ [الأکبر]، 26ـ عبدالله بن مسلم بن عقیل (ع)، 27ـ عون بن مسلم بن عقیل (ع)، 28ـ محمد بن مسلم بن عقیل (ع)، 29ـ محمد بن ابی سعید بن مسلم (الأحول)، و 30ـ احمد بن محمد الهاشمی (ابن شهرآشوب ذکر کرده است).

علامه سید محسن امین (ره) اسامی یک صد و شش تن را به این صورت ذکر کرده است:
1ـ ابراهیم بن الحصین الأسدی، 2ـ ابو الحتوف بن الحارث الأنصاری، 3ـ ابو عامر النهشلی العبدی، 4ـ الأدهم بن اُمیة العبدی، 5ـ أسلم الترکی؛ مولی حسین(ع)، 6ـ اُمیة بن سعد الطائی، 7ـ أنس بن الحارث الکاهلی، 8 ـ أنیس بن معقل الأصبحی، 9ـ بُریر بن خضیر الهمدانی، 10ـ بُشر بن عبدالله الحضرمی، 11ـ بکر بن حیّ التیمی، 12ـ جابر بن الحجاج التیمی، 13ـ جبلة بن علی الشیائی، 14ـ جنادة بن کعب الأنصاری، 15ـ جنادۀ بن الحارث السلمانی، 16ـ جندب بن حجیر الخولانی، 17ـ جون؛ مولی ابی ذر، 18ـ جوین بن مالک التمیمی، 19ـ الحارث بن امرئ القیس الکندی، 20ـ الحارث بن نبهان؛ مولی حمزة، 21ـ الحباب بن الحارث، 22ـ الحباب بن عامر الشعبی، 23ـ حبشی بن قاسم النهمی، 24ـ حبیب بن مظاهر الأسدی، 25ـ الحجاج بن بدر السعدی، 26ـ الحجاج بن مسروق الجعفی، 27ـ الحرّ بن یزید الریاحی، 28ـ الحلاس بن عمرو الراسبی، 29ـ حنظلة بن أسعد الشبامی، 30ـ حنظلة بن عمرو الشیبانی 31ـ رافع؛ مولی مسلم الأزدی، 32ـ زاهر بن عمرو الکندی؛ مولی عمرو بن الحمق، 33ـ زهیر بن بشر الخثعمی، 34ـ زهیر بن سلیم الأزدی، 35ـ زهیر بن القین الجبلیّ، 36ـ زیاد بن عریب الصائدی، 37ـ سالم؛ مولی بنی المدینة الکلبی، 38ـ سالم؛ مولی عامر العبدی، 39ـ سعد بن الحارث الأنصاری، 40ـ سعد؛ مولی علیّ بن ابی طالب (ع)، 41ـ سعد؛ مولی عمرو بن خالد الصیداوی، 42ـ سعید بن عبدالله الحنفی، 43ـ سلمان بن مضارب البجلی، 44ـ سلیمان؛ مولی الحسین (ع)، 45ـ سوار بن منعم النهمی، 46ـ سوید بن عمرو بن ابی المطاع، 47ـ سیف بن الحارث الجابری، 48ـ سیف بن مالک العبدی، 49ـ شبیب؛ مولی الحارث الجابری، 50ـ شوذب؛ مولی بنی شاکر، 51ـ الضرغامة بن مالک، 52ـ عائذ بن مجمع العائذی، 53ـ عابس بن ابی شبیب الشاکری، 54ـ عامر بن حسان بن شریح، 55ـ عامر بن مسلم العبدی، 56ـ عباد بن المهاجر الجهنی، 57ـ عبد الأعلی بن یزید الکلبی، 58ـ عبدالرحمن الأرحبی، 59ـ عبدالرحمن بن عبد ربه الأنصاری، 60ـ عبدالرحمن بن عروة الغفاری، 61ـ عبدالرحمن بن مسعود التیمی، 62ـ عبدالرحمن بن ابی بکر، 63ـ عبدالله بن بشر الخثعمی، 64ـ عبدالله بن عروۀ الغفاری، 65ـ عبدالله بن عمیر بن جناب الکلبی، 66ـ عبدالله بن یزید العبدی، 67ـ عبیدالله بن یزید العبدی، 68ـ عقبة بن سمعان؟، 69ـ عقبة بن الصلت الجهنی، 70ـ عمارۀ بن صلخب الأزدی، 71ـ عمران بن کعب الأشجعی، 72ـ عمّار بن حسان الطائی، 73ـ عمّار بن سلامة الدالانی، 74ـ عمرو بن عبدالله الجندعی، 75ـ عمرو بن خالد الأزدی، 76ـ عمرو بن خالد الصیداوی، 77ـ عمرو بن قرطة الأنصاری، 78ـ عمرو بن مطاع الجعفی، 79ـ عمرو بن جنادۀ الأنصاری، 80ـ عمرو بن ضبیعة الضبعی، 81ـ عمرو بن کعب الصائدی، 82ـ قارب؛ مولی الحسین (ع)، 83ـ قاسط بن زهیر التغلبی، 84ـ القاسم بن حبیب الأزدی، 85ـ کردوس التغلبی، 86ـ کنانة بن عتیق التغلبی، 87ـ مالک بن ذودان، 88ـ مالک بن عبدالله بن سریع الجابری، 89ـ مجمع الجهنی، 90ـ مجمع بن عبیدالله العائذی، 91ـ محمد بن بشیر الحضرمی، 92ـ مسعود بن الحجّاج التیمی، 93ـ مسلم بن عوسجة الأسدی (صحابی)، 94ـ مسلم بن کثیر الأزدی، 95ـ مقسط بن زهیر التغلبی، 96ـ منجح؛ مولی الحسن (ع)، 97ـ الموقع بن ثمامة الأسدی، 98ـ نافع بن هلال الجملی، 99ـ نصر؛ مولی علیّ بن ابی طالب (ع)، 100ـ النعمان بن عمرو الراسبی، 101ـ نعیم بن عجلان الأنصاری، 102ـ واضح الرومی؛ مولی الحارث السلمانی، 103ـ وهب بن حباب الکلبی، 104ـ یزید بن ثبیط العبدی، 105ـ یزید بن زیاد بن مهاصر الکندی، و 106ـ یزید بن مفغّل الجعفی.

علامه سید محسن امین عاملی (ره) بعد از ذکر اسامی یاران امام حسین علیه السلام که در کربلا شهید شده اند می گوید: اگر اسامی 30 تن از شهدای اهل بیت (رضوان الله علیهم) را با این تعداد نام برده شده از اصحاب جمع کنیم، تعداد شهدای حادثه خونین عاشورای حسینی به  136 تن می رسد و با اضافه کردن 3 تن دیگر از شهداء یعنی، قیس بن مُسهِر الصیداوی، عبدالله بن بُقطر (یَقطر) و هانی بن عروة، در مجموع، تعداد آن ها، 139 نفر می شوند. (6) 

ارجاعات:

1- ابومخنف، پیشین ص241؛ ابن اعثم، پیشین ج5 ص202؛ مسعودی، پیشین ج2 ص61.
2- خوارزمی، پیشین ج2، ص47 ؛ مفید، الإرشاد ... ص248.
3- ابو الفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین ص62.
4- امین عاملی، أهل البیت (ع) من کتاب اعیان الشیعة ...، ج4 ص246.
5- همان و مرحوم طبرسی در اعلام الوری باعلام الهدی ص250، تعداد شهدای اهل بیت با امام حسین(ع) را 19 نفر می داند.

6- امین عاملی، أهل البیت (ع) من کتاب اعیان الشیعة ... ج 4 ص246 تا 252. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

منبع: مقاله (حماسه ی تاریخی عاشورا و آمار و ارقام به قلم عباس جعفری فراهانی) 

لینک اصلی

http://mouood.org/mahdaviat/item/15276

مقاله مرتبط

http://fa.wikishia.net/view/%D8%B4%D9%87%D8%AF%D8%A7%DB%8C_%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7

منابع سیره نبوی(ص) و اهل بیت (ع)؛ بررسی مطالعاتی و انتقادی

در گفت وگو با استادان حوزه و دانشگاه؛ 

آقایان: آیت الله محمدهادی یوسفی غروی و دکتر صادق آیینه وند(ره)

پژوهه: منابع متقدم سیره نبوی از چه نکات قوت و ضعفی برخوردار هستند؟

دکتر صادق آینه وند: منابع متقدم دو دسته اند. یک دسته، تدوین نشده اند و دسته ای به هر حال تدوین شده، ولی از بین رفته اند، یعنی ما چیزی از آن ها نداریم، ولی ذکر آن ها، در آثار بعد آمده است. آثار سیره نویسان نخستین که هشت یا نه نفرند، در حقیقت، الهام بخش سیره اسلام و سیره های بعدی اند. سیره هایی که آثارشان را از دست داده ایم، از جمله، کار عثمان بن عفوان، عاصم بن عمر می باشند، که در دسترس ما نیستند؛ ولی، اگر بخواهید، منابع متاخران را طبق سوال، بررسی کنید مانندِ سیره ابن هشام و مغازی واقدی و بخشی از سیره ابن اسحاق که اخیراً چاپ شده است، می توان گفت: آن ها دارای قوت و ضعفند. اگر درست نگاه کنیم، چند مشکل وجود دارد. مشکل تدوینی، یکی از آن ها است. یعنی تدوین عمومی که [ما با عنوان عصر تدوین از آن نام می بریم]، سال 143، (نیمه دوم قرن دوم هجری) شروع شد. این فاصله، باعث شد، حکومت هایی که هر کدام، عملا در جهان اسلام حکومت کردند(خلفایی، مانند ارامنه و عباسی)، سیاست های خود را در سیره، اعمال کنند؛ بنابراین، مشکل ما این است: هر حکومتی که آمد، سلیقه خود را در تاریخ، اعمال نمود. از این رو، ما تاریخ را یکبار با گرایش های متفاوت نوشتیم، به عنوان نمونه، امویان سعی می کردند که سیره، مطرح نشود، حتی، در بخشی از تاریخ خود، اعمال نظر می کردند و با مکتب شام و مکتب مدینه مخالف بودند و در اصل تدوین نیز که در عصر عباسیان بوده، طبیعی است،سلیقه های شخصی و منفعت طلبی های خود را، به نوعی لحاظ کرده و بر آن اساس، در تاریخ تأثیر گذار باشند. این، یکی از مشکلات و ضعف آن ها است، اما مشکلات قوت هم دارند، بالاخره آنان، سیره نویسان دسته نخست و منابعی معتبر به شمار می آیند. و بخشی از نکات و موارد سیره نویسی را [با تمام این که دست کاری شده اند]، می توان از طریق قرائن و مقایسه دریافت و به سیره بودن آن پی برد.

استاد یوسفی غروی: همه می دانیم که یکی از قدیم ترین سیره هایی که دربارة نبی اکرم - صلی الله علیه و آله - نوشته شده و الآن در دست است، سیره معروف به سیرة ابن هشام است، که البته از محمد بن اسحاق بن یسار بن خیار از موالی بنی مطلب که جدش از موالیان فرس (فارسی) و از شهر عین تمر عراق بوده است و در فتح عراق ایام به سرکردگی خالد بن ولید اسیر و به مدینه برده شده بود. این نوه او است، که حدود سال هشتاد و اندی هجری به دنیا آمد، و در سال 150 هجری از دنیا رفت و معاصر با امام زین العابدین، امام باقر و امام صادق - علیه السلام – بوده است و روایاتی را به طور مستقیم از امام باقر – علیه السلام - در متن سیره اش داشته، سیره اش را برای منصور عباسی نوشته است، که برای فرزندش مهدی، از این شخص، تدوین سیره نبوی را خواسته بود، سراغ گرفته بوده است که در سیره نبوی چه کسی سابقه کار بیش تری دارد به این شخص، راهنمایی شده است، و از او، این موضوع را خواست و محمد بن اسحاق، این اخبار را برای او جمع آوری کرد، و از این رو، بیش تر در کوفه، عراق و قدری در شهر ری و بعد در مصر انتشار یافت. در واقع، نخستین اثر ماندگار مهم در اخبار متفرق در موضوع سیره نبوی که البته چون بعضی از مطالبش به ذوق اسلام رسمی آن روز یعنی اسلام مکتب خلفا نمی خورد، از این رو، کسی که این سیره را با یک واسطه دریافت کرده، واسطه بنام زیاد بن عبدالله بکّائی عامری کوفی است که متوفای سال 183 هجری است، و او کسی است که سیره را به وسیله زیاد بن عبدالله، از محمد بن اسحاق دریافت کرد. از اهل بصره، شخصی به نام عبدالملک بن هشام معافری حمیری بصری متوفای 218 هجری بود، و در واقع، انتخاب و اختیار اوست که هم اکنون در دست است، و گرنه خود آن متن اولیة اصلی محمد بن اسحاق از دست رفته است، از دست رفتن آن، همین انتخاب و اختیار عبدالملک بن هشام است. دلیل انتخاب و اختیار عبدالملک را در ابتدای مقدمه اش ذکر کرده است و چون در آن سیره محمد بن اسحاق نکاتی بود که مورد توافق ذوقی و سلیقه ای برخی از مسلمانان عرب نبود، از این رو، من آن نکته هایی که مورد ناخوشایندی بعضی ها بود، کنار گذاشتم، و احیاناً، بعضی جاها خودش مطالبی را از راه هایی دیگر دریافت کرده و اضافه کرده بود، اما انصافاً، امانت را رعایت کرده است، اگر چیزی از خود اضافه دارد، نخست اضافة خود تصریح می کند، که این قسمت از من است، طریق خود را هم ذکر می کند، و بعد به متن ابن اسحاق که برمی گردد، باز مجدداً مشخص می کند که متن من تمام شد و مجدداً برگشتیم به متن ابن اسحاق که این نشانه امانتداری او است که نسبت به متن ابن اسحاق دارد. این قدیم ترین و کهن ترین اثر ماندگار در سیره نبوی است، که هرچه نوشته، به ناچار لازم بوده که به این مراجعه کند، مگر یک اثر که می توان استثنا کرد. کتاب مغازی محمد بن عمر بن واقد است، که از موالیان فارسی اهل مدینه بوده، همانند ابن اسحاق که در واقع، جد این از موالیان و از آزاد شده ها در مدینه است. نسبت به جدش داده شده و معروف به واقدی شده است. این کتاب مقازی واقدی که درباره غزوات پیغمبر - صلی الله علیه و آله – است، مگر بعضی از اخبار که خارج از غزوات است. اما جنبه الحاقی، تکمله ای و تتمه ای دارد که کتاب مفقود و از دست رفته بود و در لابه لای بعضی از کتابخانه های خطی هند، یک نسخه اش که مستشرق خاورشناسی بنام مارسدن جونز، این متفرقات را به دست آورد و با منابع معتبر تاریخی که اقوال این محمد بن عمر بن واقد معروف به واقدی را نقل کرده بودند، تطبیق کرد و از این طریق، در واقع آن منقولات دست نوشته خطی را توثیق کرده است که خود آن دست نوشته ها، اسنادش مبهم، مجهول و نامعلوم بود. اما این کتاب هایی که اخبار واقدی را نقل کردند، کتاب هایی معتبر بودند. با تطبیق این کتاب ها، در واقع اعتبار آن دست نوشته ها را به دست آورد، این ها را تلفیق کرد تا کتاب کامل مقازی را در واقع بازیافت و منتشر کرده است و الآن کتاب موجود است. و هر دو کتاب، به فارسی ترجمه و منتشر شده است، که الآن به موضع سؤال شما رسیدیم، ضعف عمومی شان، همانی است که در واقع به طور ضمنی اشاره شد. تطبیق بر اسلام رسمی، مکتب خلفا شده است، با ذوق و سلیقه آنان و به ویژه نسبت به ابن اسحاق جمع آوری شده است. این کار، کار انتخاب ابن هشام نسبت به مغازی واقدی، ابتدا بدون این که انتخابی، گزینه ای در کار انجام بگیرد، خود او را نیز که قاضی مأمون عباسی است، وقتی که به بغداد رفت، او را قاضی عسکر خود در بغداد قرار داد، و در واقع می شود گفت: که این کتاب را هم ناظر به ذوق و سلیقه بنی عباس و به ویژه مأمون عباسی نوشته است، از این رو، خالی از این نقطه ضعف نیست و به ناچار، باید در مقام استفاده و برداشت از این طور کتاب ها، ما شیعیان یا پیروان مکتب تشیع، طبعاً ناظر به اخبار صحیح مقاطع تاریخی باشیم، که احیاناً در این جور آثار، نوشته سابق در سیرة نبوی، طبعاً نقطه های خلافی ما بین اسلام، رسمی مکتب خلفا و بین اسلام از دیدگاه تشیع و پیروان ائمه اهل بیت است که این نکات مورد توجه کسانی که به این منابع مراجعه می کنند باشد و در واقع نقطه قوت این کتاب ها در همین است که جزء منابع اولیه و قدیمی سیره نبوی هستند و از نظر قرب زمانی برخوردار از اعتبار هستند، چون هرچه منبع طبعاً بدون توجه به استثنائاتی که هر قاعده عامی ممکن است داشته باشد، طبعاً وقتی که اخبار نزدیک تر به منبع حادثه باشد، دخل و تصرف در آن ها کم تر خواهد بود. این جا که عرض می کنم به طور قاعده و علی العموم یعنی ممکن است، احیاناً دخل و تصرفی در موارد منابع اولیه، هم انجام گرفته باشد که این در واقع همان نقطه ضعف قبلی را به یاد می آورد.

ویژه نامه خیمه عزای حضرت سیدالشهداء (ع) منتشر شد

         به مناسبت فرارسیدن ایام سوگواری سالارشهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین(ع)

ویژه نامه ماه محرم با عنوان خیمه عزای سیدالشهداء (علیه السلام)، به مناسبت ایام سوگواری سالار شهیدان در انجمن گفتگوی دینی (http://www.askdin.com) منتشر شد.

کتابخانه حسینی با کتاب هائی همچون کتابشناسی محــــرم، کتاب زیارت ناحیه مقدسه امام ‏زمان عجل الله تعالی فرجه شریف، سخنرانی های مکتوب محرم (ویژه اهل منبر)، زندگانى حضرت زینب سلام اللّه علیها(کتاب)، کتاب موبایل چهل حدیث امام حسین علیه السلام، دانلود کتاب مرثیه و روضه خوانی ویژه مبلغین ومداحان، دانلود - شبهات محرم - پاسخ های برگزیده ویژه ماه محرم، غروب دهم - داستان مصور نبرد امام حسین (علیه السلام )در روز عاشورا، شبهات محرم، داستان های شگفت از زیارت عاشورا و تربت سیدالشهدا علیه السلام، غروب دهم داستان مصور نبرد امام حسین (علیه السلام )در روز عاشورا، مقتل امام حسین علیه السلام، مقتل علی اکبر، مقتل العباس، سیصد و سیزده نفر شهداء حسینی، سوگنامه کربلا (ترجمه لهوف)، حماسه حسینی، در دسترس استفاده عموم قرار دارد.

در بخش دیگری از این ویژه نامه, نرم افزارهای عاشورایی با توجه به مناسبت ایام عزاداری فهرست شده و امکان دریافت ایجاد شده است.

از جمله بخش های این ویژه نامه بخش پرسش ها و شبهات است که در این بخش سوالات و شبهات مختلف پیرامون قیام اباعبدالله الحسین(ع) و یاران وفادار ایشان مطرح و پاسخ گفته شده است.

نوای محرم و محرم به روایت تصویر نیز از بخش های چندرسانه ای این ویژه نامه می باشد.

برای مشاهده و استفاده از ویژه نامه خیمه عزای سیدالشهداء علیه السلام, اینجا کلیک کنید.

لینک اصلی

http://www.pasokhgoo.ir/node/94832