شبکه اجتهاد: ائمه معصومین(ع) پیشوایان راستین و حجتهای خدا در زمین هستند. هر کدام از آن بزرگواران، در زمان خود، طبق امر خدا و شرایط و اوضاع و امکانات و مصلحت اسلام و مسلمین، کاری را که به صلاح اسلام و حفظ آن باشد انجام می دادند و اثر همه آنها این بود که دین اسلام و زحمات چندین ساله پیامبر اکرم(ص) حفظ شده است و در آینده نیز حفظ خواهد شد. پنجمین امام ما شیعیان اثنا عشری، حضرت امام محمّد باقر(ع) است که از سوی جَدّ بزرگوارش پیامبر اعظم(ص) به «باقر العلوم» [شکافنده علوم و دانش ها] ملقّب گردید. دوران زندگانی آن حضرت با فراز و نشیب خاصی روبرو بود. آن حضرت در سال ۱۱۴ هجری به دستور هشام بن عبدالملک اموی در مدینه به شهادت رسید و در قبرستان بقیع مدفون گشت. این نوشتار کوتاه به قلم حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی پیرامون شخصیت و جوانب مختلف زندگانی امام محمد باقر (علیه السلام) و فعالیتها و شیوههای آن بزرگوار در برخورد با مسائل فرهنگی و سیاسی و اجتماعی پیش رویتان قرار میگیرد.
۱- ولادت نورانی
ولادت حضرت امام محمد باقر(ع) را، نخسین روز ماه رجب سال ۵۷ هجری و عده ای از مورّخین در سوّم ماه صفر سال ۵۸ هجری گفته اند. پدر بزرگوارش «امام علیّ بن حسین بن علیّ بن ابی طالب علیهم السلام» معروف به سجّاد(ع) و مادرش «فاطمه» معروف به امّ عبدالله(دختر امام حسن مجتبی علیه السلام) است که امام صادق(ع) درباره ایشان فرمود: “فاطمه، صدّیقه ای است که در میان فرزندان حسن بن علیّ(ع) بی نظیر است”. حضرت امام محمّد باقر(ع) که از سوی جدّ بزرگوارش پیامبر اکرم(ص) به «باقر العلوم»[شکافنده علوم و دانشها] ملقّب گردید. (۱)