از مقام علمی آیت الله محمدمهدی آصفی (رحمه الله علیه) تجلیل شد
آیت الله محمدمهدی آصفی بروجردی، سال 1316 خورشیدی، برابر 1355 قمری در شهر نجف به دنیا آمد. پدرش، آیت الله علی‌محمد آصفی بروجردی، متولد بروجرد و از مجتهدان بنام نجف بود که آثار تحقیقی بسیاری در فقه، اصول و تفسیر نگاشته و اهل زهد و پارسایی بود. مادر ایشان، دختر آیت الله العظمی شیخ محمدتقی نجفی بروجردی، مؤلف نهایة الأفکار بود که درتهجد، تقوا و مطالعه کوششی وافر داشت.
آیت الله محمدمهدی آصفی، تحصیل علوم دینی را از مدارس حوزه علمیه نجف آغازید و مقدمات و سطح را از محضر پدر و دیگر استادان آن حوزه آموخت. دروس دانشگاهی را هم تا مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه فقه کوفه گذراند.
آیت الله آصفی، سال 1390 قمری (حدود سال 1347 شمسی) به قم مهاجرت کرد و پس از حضور در دروس خارج حوزۀ علمیۀ قم و با تألیف کتاب ملکیه الأرض فی الاسلام، از آیات عظام میرزا هاشم آملی لاریجانی و شیخ مرتضی آل یاسین اجازۀ اجتهاد گرفت. دیگر استادان دروس خارج فقه و اصول وی در دو حوزه نجف و قم، عبارت‌بودند از: آیات عظام امام خمینی، سید ابوالقاسم خویی، سید محسن حکیم، سید عبد الله شیرازی، سید محمد روحانی، میرزا باقر زنجانی، شیخ حسین حلی و سید محمدرضا گلپایگانی.
آیت‌الله محمدمهدی آصفی، سالها در حوزۀ علمیۀ نجف و قم، فقه و اصول را در مقطع سطح و خارج تدریس کرد و شاگردان بسیاری را در این عرصه پروراند. همچنان‌که به آموزش تفسیر، فلسفه و تاریخ اسلام در دانشکده«فقه» کوفه و «اصول فقه» بغداد اشتغال داشت و جویندگان دانش را از اندوخته‌های علمی خود بهره‌مند ساخت.
فعالیت‌های علمی
افزون بر آنچه گفته شد، بخش اصلی زندگی علمی این محقق پرکار، تألیفات و تصنیفات فراوانی است که در حوزه علوم دینی از خود به جاگذاشت. وی، اگرچه به عربی و فارسی سخن میگفت و می‌نوشت؛ اما آثارش به زبان های انگلیسی، فرانسه، اردو، ترکی، کردی و بوسنیایی و ... ترجمه شد و بدین ترتیب، گستره نوشته‌هایش، آفاق بسیاری را درنوردید.
آیت‌الله آصفی، در فقه، اصول، تفسیر، فلسفه و تاریخ اسلام، تخصص و تفنن فراوان داشت و تلاش‌های آموزشی و پژوهشی خود را بیشتر در همین حوزه‌ها توسعه و تعمیق بخشید. به دلیل تحصیل در حوزه و دانشگاه، با روش‌های گوناگون و جدید تدریس و تحقیق به‌خوبی آشنا بود و برای نشر اندیشه‌های خود، اهمیت بی‌مانند رسانه‌ها را نیک می‌شناخت. بدین رو، از جوانی همکاری با نشریه‌های علمی را جزئی از زندگی علمی و طلبگی خود می‌دانست. نشریات مختلف نیز به قلم و نوشته‌های او اشتیاق داشته و جویای درج مقاله‌های علمی‌اش بودند. فهرست مقالات ایشان در نشریات و مجلات علمی بسیار پرشمار است.
آیت‌الله آصفی، توجه بسیاری به معارف قرآنی داشت و درمان دردهای امت را در بازگشت به وحی می‌دانست. مجموعۀ فی رحاب القرآنشمه‌ای از اهتمام و التجای او به قرآن است. تفسیری موضوعی از قرآن که بسیاری از اندیشه‌های قرآنی وی را در آن می‌توان یافت. آنچه بیش از همه در شیوۀ تفسیری او به چشم می‌خورد، استناد به آیات و اخبار است؛ به‌طوری که هیچ نکته‌ای را نگفته مگر آنکه آن را به چندین آیه و روایت مستند کرده است. گاهی نیز در این راه از تاریخ و تجربه‌های بشری مدد گرفته است.
اعتقادات کلامی، فقهی و حکومتی آیت الله محمدمهدی آصفی، بیشتر بر مشی جمهور بوده و نوآوری را به بدعت‌ها نیالوده و هماره از موضع تحقیق و بر پایۀ نصوص سخن گفته است؛ البته آنچه در آثار ایشان به چشم می‌خورد، تعمیق مبانی و گسترش مطالب است.
دیدگاه‌های ایشان در بارۀ جایگاه اهل بیت علیهم السلامدر فهم دینی و اجتهاد شرعی، چنان صلابت و اصالتی داشت که می‌توان آن را نمونۀ روشنی از اندیشه‌های معرفت شیعی نامید.
ادامه در لینک اصلی
http://www.ketabehowzeh.ir/news/hawzahqom_404/373896
شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) 
