امام هادی (ع)؛ مبارزه با جریان های انحرافی و افراطی گری

السلام علی الامام الهادی النقی علیه السلام

اشاره:

سوم ماه رجب سال روز شهادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت حضرت امام علی النقی الهادی علیه السلام می باشد. به همین جهت دست نوشته ای از حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی دبیر شورای کتاب مجمع جهانی اهل بیت(ع) را تقدیم خوانندگان و علاقمه مندان مباحث اهل بیت عصمت و طهارت(ع) می کنیم.

حضرت امام هادی (ع) در نیمه ماه ذی الحجة سال 212 هجری، در نزدیکی مدینه به دنیا آمدند و در هشت سالگی بعد از شهادت پدر بزرگوارشان امام جواد (ع) به امامت رسیدند. ایشان پس از 33 سال امامت و رهبری شیعیان، در سن 41 سالگی، در سوم ماه رجب سال 254 هجری در شهر سامرا به دست معتز، خلیفه عباسی به شهادت رسیدند.

امام هادی(ع) در تمام دوران کوتاه زندگی اش با قدرت مزدور و ریا کار خلیفه عباسی مقابله و معارضه کرد، خلیفه عباسی به دلیل زوال هبیت و عظمت خلافت و به دلیل تسلط بردگان و ترکان بیشتر مقام تشریفاتی داشت ولی با این وضع هرگاه خطری متوجه دستگاه خلافت می شد، همه وابستگان، دستگاه در دفاع از آن و مقابله با مخالفان متحد می شدند.

خوش گذرانی و هوس رانی درباریان در آن دوران شامل شب نشینی ها، عیش و نوش ها و ریخت و پاش ها نیز در این دوران به اوج خود رسید بود و در یک کلمه، می توان گفت خلافت اسلامی! غرق در فساد و گناه بود.

علاوه بر این، در این دوران شاهد گسترش نهضت های علویان هستیم؛ تلاش و کوشش عباسیان در ایجاد نفرت مردم به علویان و سادات و سرکوب شدید مخالفان بی نتیجه بود، علویان با جدیت دعوت به «برگزیدگان آل محمد (ص)» را در نهان و آشکار تبلیغ می کردند و علی رغم کنترل مرکزیت سامرا و کنترل آمد و رفت و ارتباط با امام هادی (ع)، نهضت ها و شورش های اعتراض گونه به فساد و انحراف دستگاه خلافت در مناطق مختلف مشاهده می شد، به طوری که در فاصله سال 219 هجری، 270 هجری، آمار 18 قیام و شورش علوی و غیر علوی ضبط شده است. اگر چه با کمی جمعیت انقلابیون و کمتر امکانات و ساز و برگ جنگی و قساوت دستگاه خلافت عباسی تمامی این قیام ها با شکست مواجه می شد.

شبکه ارتباطی و مخفی وکالت، با ابتکار امام جواد و امام هادی (ع) جهت برقراری ارتباط منطقی و حساب شده با نمایندگان و کارگزاران خود در مناطق مختلف جامعه اسلامی که تحت سلطه حاکمیت عباسیان بودند و تمامی رفتار و اعمال شیعیان زیر نظر و کنترل مأموران حکومت بود، تأسیس شد.

هدف اصلی این تشکیلات سازمان یافته، جمع آوری خمس، زکات، نذورات و هدایا از سوی شیعیان و علاقه مندان خاندان عصمت و طهارت (ع) بود که توسط وکلاء و نمایندگان جمع آوری و خدمت امام هادی (ع) ارسال می شد.

از سوی دیگر این شبکه مأموریت داشت تمامی سؤالات و مشکلات فقهی و عقیدتی شیعیان و سایر مسلمانان را جمع آوری و پاسخ آن ها را از امام هادی (ع) دریافت و تحویل آنان دهد.

فقدان تماس مستقیم بین امام هادی (ع) و پیروانش، نقش سیاسی، مذهبی شبکه وکالت و وکلاء را بالا برده بود، به نحوی که کارگزاران امام (ع) مسئولیت بیشتری در گردش امور ایفا می کردند و تجربه های فراوانی را در سازمان دهی شیعیان و خنثی کردن توطئه های مخالفان جریان امامت به دست آوردند.

این شبکه، نواحی بغداد، مدائن، کوفه، بصره، اهواز، قم، همدان، یمن و حجاز را فرا گرفته بود. امام هادی (ع) با حساسیت تمام فعالیت این شبکه و وکلای خود را کنترل و مکاتبات لازم را با آنها انجام می دادند. برای نمونه حضرت هادی (ع) در سال 232 هجری، طی نامه ای به علی بن بلال، وکیل خود در بغداد نوشتغ من «ابوعلی بن راشد به جای علیّ بن حسین بن عبد ربّه منصوب کردم. چون او دارای صلاحیت لازم و هیچ کس بر او تقدم ندارد ...».

در این عصر فرقه ها و گروه های منحرف فراوانی شروع به فعالیت فرهنگی کرده و مردم را فریب می دادند، یکی از آنها، غُلات بودند که با غلو کردن در باره مقامات اهل بیت (ع)، موجب اذیت و آزار امام هادی (ع) و شیعیان می شدند. رهبران گمراه غلات عبارت بودند از: علی بن حَسَکه قمی، قاسم یقطینی، حسن بن محمد بن بابای قمی، محمدبن نصیر فِهری و فارس بن حاتم که هدف واقعی آنها بیشتر بی اهمیتی به عبادات و حدود شرعی و ضوابط اسلامی و رفتار بر طبق میل و هوس های خود و چشم طمع داشتن به اموال مردم و توجیه نبودن نسبت به کرامات و مقامات و علوم اهل بیت(ع) بود.

امام دهم (ع) ضمن تبری جستن از آنها، روشن گری های لازم را به شیعیان می دادند. حضرت امام هادی(ع)، طی نامه ای در پاسخ سؤالات مردم، به شیعیان اعلام کردند عقاید و افکار ابن حَسَکه باطل و او فردی منحرف و کافر است.

علاوه بر این، فرقه معتزله که از عقل گرایان افراطی بودند با طرح موضوع مخلوق بودن قرآن اعلام کردند که اعتقاد به قدیم بودن غلط است و باید با آن مخالفت کرد! البته بحث مخلوق بودن قرآن در اواخر حکومت بنی امیه در جامعه اسلامی مطرح شد که در منابع تاریخ و فرق و مذاهب اسلامی موجود است. ولی در این زمان هم مجددا مطرح شد.

امام هادی (ع) سکوت در برابر این افکار را جایز نشمردند و با اعلام این که درباره قرآن فقط معتقد به «کلام خدا بودن» باشید، خط بطلانی بر بحث های جنجالی و بی فایده معتزله و گروه های دیگر کشیدند.

همچنین در سیره امام دهم (ع) تربیت شاگردان دیده می شود؛ مرحوم شیخ طوسی تعداد شاگردان امام هادی(ع) را 185 نفر می داند. مهم ترین آنها عبارت بودند از فضل بن شاذان نیشابوری، حسن بن سعید اهوازی، ایوب بن نوح دراج، ابوعلی(حسن بن راشد)، حسن بن علی(ناصر کبیر)، عبدالعظیم الحسنی(ع)، عثمان بن سعید اهوازی، احمد بن اسحاق بن عبدالله اشعری قمی، ابراهیم بن مهزیار، ریان بن صلت، یعقوب بن اسحاق و علی بن مهزیار اهوازی.

از امام هادی (ع) علی رغم همه سختی ها و فشارهایی که از سوی حکومت بنی عباس متحمل می شد، سخنان و روایات ارزشمندی در موضوعات فقهی، تفسیری، اعتقادی و تربیتی بر جای مانده است که مورد استفاده عموم مسلمانان، شیعیان و پیروان اهل بیت (ع) در طول تاریخ اسلام و تشیع بوده و خواهد بود که برای نمونه می توان به «زیارت جامعه کبیره» که در کتاب «مفاتیح الجنان» آورده شده، اشاره کرد.

لینک اصلی

http://farahankhabar.ir/yaddasht/6352

شیوخ وهابیت؛ مبلغان دینی یا کلاغ های فتنه انگیز تکفیری؟!

جنجال های اخیر در مورد تناقضات رفتاری مبلغان سعودی که تکیه گاه سیاست های حکومت عربستان و حمایت از مواضع آن هستند، از میزان خشم روزافزون مردم در قبال این گروه از مبلغان پرده برداشت.

به گزارش خبرگزاری شبستان، «نبأ الفضائیة» در مقاله ای به قلم «القدیح» نوشت: میلغان سعودی در حملات هدفمندی که مجوز جهاد در میدان جنگ های مختلف  در کشورهای همسایه، از سوریه گرفته تا یمن و عراق و قبلا در افغانستان را صادر می کنند، در حقیقت در راستای جواز سیاست های حکومت خود عمل کرده و جوانان را به حضور در میادین جنگ تحریک می کنند. در مقابل، خانواده هایی که فرزندانشان در این جنگ ها کشته شده اند، این مبلغان را مفتخر به تحصیل فرزندان خود در دانشگاه های غرب می یابند و برخی از آنها را در سفرهای تفریحی تابستان و کنسرت های مختلط می بینند حال آنکه در کشور خود با منکر شمردن این اعمال از انجام آنها نهی می کنند.   

«عبدالعزیز الفوزان» مبلغی که اختلاط زن و مرد را به هر دلیلی و در هر حالتی حرام شمرده است، حال به دنبال آن است تا سر و صدای ناشی از ویدئو کلیپی که حضور او را مراسم جشنی مختلط برای دریافت نشان طلای اسپانیا نشان می دهد، خاموش کند. او مدعی است که این تصاویر، جعلی بوده و هیچ زنی در این مراسم حضور نداشته است. 

«فوزان» ادعاهای بسیاری را برای تبرئه خود از سوء ظن های موجود ارائه داده است مبنی بر اینکه حضور خود را در این جشن برای عدم رؤیت منکرات، مشروط به جلوس در ردیف نخست و عدم استفاده از موسیقی کرده و اینکه اولین نفری باشد که جایزه خود را دریافت می کند تا بلافاصله پس از دریافت جایزه از این مراسم خارج شود. آنها نیز با شروط او موافقت کردند. 

 

«فوزان» تنها یک نمونه از مبلغان تکفیر در عربستان سعودی است که بر اسب غفلت رسانه های سعودی سوار می شوند تا قتل و خون ریزی و انتقام و تحریک را از طریق شبکه های تلویزیونی و در صدر آنها «وصال» و « صفا» دو بلندگوی تحریک و تکفیر رواج دهند. 

دعوت های یکی از این مبلغان یعنی «محمد العریفی» در خطاب به جوانان برای جهاد در سوریه پیوسته با سفرهای سیاحتی او از جمله سفر تفریحی ترکیه و خرید مستغلات همزمان بود. او بلافاصله پس از خطبه معروف به «العصماء»  در مورد ضرورت جهاد در مسجد «العاص» قاهره به سفر تفریحی لندن رفت. 

 تلاش سران قدرت برای سرکوب خواسته های مردم در زمینه اصلاحات از طریق ابزارهای رسانه ای برای گسترش رویکرد تکفیری وهابی، جنجال فراوانی در مورد عدم هم خوانی رفتار مبلغان سعودی با فتواهای خود برانگیخته است.

لینک اصلی

http://www.shabestan.ir/detail/News/617814

امام باقر(علیه السلام)؛ تدوین حدیث و مبارزه با غالیان

میلاد نورانی حضرت باقر العلوم (علیه السلام) بر تمامی شیعیان و مسلمانان جهان مبارک باد

حجت الاسلام عبّاس جعفری فراهانی 

اشاره:

ائمه معصومین(ع) پیشوایان راستین و حجت های خدا در زمین هستند و هر کدام از آن بزرگواران، در زمان خود، طبق شرایط و اوضاع و امکانات و مصلحت اسلام و مسلمین و امر خداوند، کاری را که به صلاح اسلام و حفظ آن باشد انجام دادند و اثر همه آنها این بود که دین اسلام و زحمات چندین ساله پیامبر اکرم(ص) حفظ شده است و در آینده نیز خفظ خواهد شد.

پنجمین امام ما شیعیان اثنا عشری، حضرت امام محمّد باقر(ع) است که از سوی جَدّ بزرگوارش پیامبر اعظم(ص) به «باقر العلوم» [شکافنده علوم و دانش‏ ها] ملقّب گردید.

ولادت حضرت را، نخسین روز ماه رجب سال ۵۷ هجری و عده ای از مورّخین در سوّم ماه صفر سال ۵۸ هجری ذکر کرده اند. آن حضرت در سال 114 هجری به دستور هشام بن عبدالملک اموی در مدینه به شهادت رسید و در قبرستان بقیع مدفون گشت.

ضمن عرض تبریک ولادت این امام هُمام به پیشگاه حضرت مهدی موعود(عجّل الله فرجه)، مقام معظّم رهبری(دام ظلّه)، مراجع عظام و شیعیان و پیروان اهل بیت(ع) در سرایر جهان توجه خوانندگان ارجمند را به نوشتار کوتاهی پیرامون شخصیت و جوانب مختلف زندگانی امام محمد باقر علیه السلام و فعالیت ها و شیوه های آن بزرگوار در برخورد با مسائل فرهنگی و سیاسی و اجتماعی جلب می کنم.

1 - ولادت نورانی

ولادت حضرت امام محمد باقر(ع) را، نخسین روز ماه رجب سال 57 هجری و عده ای از مورّخین در سوّم ماه صفر سال 58 هجری گفته اند.

پدر بزرگوارش «امام علیّ بن حسین بن علیّ بن ابی‏ طالب علیهم السلام» معروف به سجّاد(ع) و مادرش «فاطمه» معروف به امّ عبدالله(دختر امام حسن مجتبی علیه السلام) است که امام صادق(ع) درباره ایشان فرمود: «فاطمه، صدّیقه ای است که در میان فرزندان حسن بن علیّ(ع) بی نظیر است».

حضرت امام محمّد باقر(ع) که از سوی جدّ بزرگوارش پیامبر اکرم(ص) به «باقر العلوم»[شکافنده علوم و دانش‏ ها] ملقّّب گردید. (1)

2 - شاهد حادثه کربلا

 امام باقر(ع) بیش از سه سال از عمر خویش را در حالی که کودکی خردسال بود در عصر جدّش امام حسین(ع) گذراند و در آغاز زندگی خویش از نزدیک، حادثه خونین، اسفناک و تاریخی کربلا را شاهد بود.
  یعقوبی نقل می کند که حضرت باقر(ع) فرمود: «هنگامی که جدّم حسین بن علیّ(ع) به شهادت رسید، من چهار ساله بودم و شهادت آن حضرت و آنچه که در آن روز بر ما گذشت را به یاد دارم ...». (2)

3- امامت و رهبری جامعه

 امام باقر(ع) در خلال امامت پدر بزرگوارش حضرت زین العابدین(ع)، از شاخسار رسالت و علوم و معارف نبوی(ص) بهره ها برد و در دامن پاک خاندان وحی و امامت پرورش یافت تا در آینده، مسئولیت رهبری و هدایت جامعه اسلامی و بشری را به عهده گیرد.

جابر بن عبّدالله انصاری، صحابی گران قدر رسول خدا(ص) می گوید: «پیامبر اکرم(ص) به من فرمود: تو آن قدر عمر می کنی تا یکی از فرزندان مرا از نسل حسین(ع) ملاقات خواهی کرد. او را «محمّد» می نامند، وی علم دین را کاملاً موشکافی می کند، هنگامی که او را دیدی سلام مرا به او برسان».

دانشمندان هم عصر آن حضرت، سخنان شگفت انگیزی از علوم و دانش های امام(ع) را نقل کرده اند که در کتاب های حدیثی و تاریخی ضبط شده است. (3)

4- اوضاع اجتماعی، سیاسی شیعه

اوضاع سیاسی در دوران حضرت امام محمد باقر(ع) نیز بهتر از آنچه که در زمان آباء و اجداد طاهرینش(ع) و شیعیان آنها پیش آمد نبود. برخی از مسائل دوران امامت آن حضرت، مقارن با حکومت ظالمانه هشام بن عبدالملک اموی بود. او مانند دیکر خلفای اموی شدیداً به مقام و منزلت حضرت باقر(ع) در بین مسلمانان رشک برده، در راه تصرف حکومت و کنار زدن امام(ع)، از هیچ جنایتی خودداری نمی کرد. عظمت علمی و معنوی امام باقر(ع)، چنان گیرا و جذّاب بود که حتی خلفای اموی و دشمنان را به کرنش و تعظیم وا می داشت. البته به غیر از عراق، در مکه و مدینه نیز شیعیان اندکی وجود داشتند که تعداد آنها نسبت به شیعیان عراق کمتر بود و در میان اصحاب و یاران حضرت تعداد 497 نفر از آنها در رجال طوسی نام برده شده اند که رابطه شان با امام(ع) قوی بوده و در کتب اهل سنت، اشخاص بسیار زیادی نام برده می شوند که از حضرت حدیت نقل کرده اند ولی جزو اصحاب ایشان به حساب نمی آیند. تعداد شیعیان اگر چه زیاد بود ولی چنانچه گذشت ، به منظور جنبش و قیام عمومی(که بتوان به پیروزی رسید و بر اساس اسلام و مسلمین ضربه ای وارد نشود) نمی شد به آنان اکتفا کرد و اوضاع سیاسی و مصلحت اسلام هم(که تشخیص آن با امام معصوم و حجت خدا در روی زمین است)، اجازه چنین حرکتی را نمی داد.

از میان اصحاب خاص ایشان چند نفر بیش از دیگران شهرت دارند و مقدار زیادی از احادث شیعه در جوامع حدیث از طریق آنها نقل شده است که می توان از زرارة بن اعین ، بُرید بن معاویة، ابان بن تغلب، ابو بصیر، هشام بن سالم، محمّد بن مسلم، کُمیت اسدی، جابر بن یزید نام برد و بعضی از این افراد تا زمان امام صادق(ع) نیز زنده بودند و از آن حضرت نیز احادیث زیادی روایت کرده‏اند و وظایف مهمی را در عصر امام صادق(ع) انجام داده اند. مثلا محمّد بن مسلم می گوید: از امام باقر(ع) سی هزار حدیث و از امام صادق(ع) شانزده هزار حدیث سوال کردم و جواب آنها را برای من فرمودند.

امام صادق(ع) فرمود: «احادیث پدرم را کسی جز زرارة و ابو بصیر مرادی و محمّد بن مسلم و برید حفظ نکردند، اینها حافظان دین هستند و در دنیا و آخرت به سوی ما سبقت گرفته‏ اند.»

دوران امامت آن حضرت مصادف با ادامه فشارهای خلفای ستم گر بنی امیه مانند: ولید بن عبدالملک، سلیمان بن عبدالملک، عمر بن عبدالعزیز، یزید بن عبدالملک و هشام بن عبدالملک بود که تاریخ، برخورد جنایت کارانه آنها را با اهل بیت پیامبر(ص) و شیعیان ضبط نموده است. در آن دوران، عراق به عنوان مرکز اصلی شیعیان بود و همین مسئله باعث وحشت دستگاه اموی شده بود و لذا حاکمان اموی سعی می کردند از نزدیک شدن مردم عراق با حضرت باقر(ع) جلوگیری کنند. به گمان آنها، چون مردم عراق شیفته محمّد بن علیّ(علیهما السلام) بودند و او را امام می دانستند، از تماس های مردم ممانعت می کردند. لکن در مراحل مختلف از جمله مراسم حج و غیره، مردم مسلمان و به خصوص شیعیان عراق با حضرت باقر(علیه السلام) تماس برقرار نموده و دستور می گرفتند و یا سوال ها و شبهات فقهی و غیره را با ایشان در میان می گذاشتند و پاسخ و راهنمائی می شنیدند. (4)

5 - برخورد با پدیده غُلات

مشکل مهم در آن زمان، مسئله غُلات بود که تعداد آنها رو به فزونی گذاشته بود. آنان با سوء استفاده از روایات امام باقر(ع) و نسبت دادن احادیث جعلی به حضرت می کوشیدند از حیثیت شیعی برخوردار شوند و با کشاندن شیعیان به جمع خود به اغراض سیاسی شان جامه عمل بپوشانند، به خصوص زمانی که امام باقر(ع) در مدینه تشریف داشتند. اما حضرت آنها را طرد می کردند و دستور می دادند که اصحاب و دوست داران ایشان نیز آنها را طرد نمایند. مثلا یفرة بن سعید و بیان بن سمعان را که از رهبران غلات بودند توسط اصحاب امام باقر(ع) تکفیر شدند.

غلات، سعی می کردند با وانمود کردن اطاعت ظاهری از امام باقر(ع)، خود را از عمل به وظائف اسلامی معاف دانسته ولی امام(ع) مکرر به لزوم عمل صالح تاکید می فرمودند و سعی در خنثی نمودن اندیشه انحرافی غلات می کردند.

حضرت می فرمودند: "شیعیان ما اطاعت کنندگان خدا هستند».

همچنین می فرمودند: "شیعیان ما اهل زهد و عبادت هستند، افرادی که شبانه روزی پنجاه و یک رکعت نماز بجای می آورند، شب ها در حال عبادت و روزها، روزه دار و زکات اموال خود را می پردازند و به زیارت خانه خدا رفته و از محرّمات الهی اجتناب می کنند".

مسئله دیگر قابل ذکر این است که امام باقرعلیه السلام نسبت به مردم عراق و میزان پایداری و اطاعت آنها در راه و اهداف عالیه اسلامی اعتماد نداشتند، گرچه آنها به شدت اظهار علاقه می کردند اما به دلائلی که بعضی از آنها به سوابق تاریخی مردم کوفه و رفتار آنها با امام علیّ، امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) بر می گردد، امّا امام باقر(ع) اعتماد نداشتند و در جواب یکی از شیعیان که گفت: اصحاب و یاران ما(شما) در کوفه جمعیتی زیاد هستند و شما را اطاعت می کنند، فرمودند:" آنها به خون های خود بخیل تر هستند".

با توجه به این مسائل (کمی یاران و انصار واقعی و خالص) حضرت باقر علیه السلام، مصلحت اسلام و حفظ آن را در رعایت تقیّه می دانستند و علی رغم فشاری که مردم عراق از حاکمان ستمگر و ظالم اموی متحمل می شدند قیام نفرمودند و این مسئله باعث شد که تعداد زیادی در امامت ایشان تردید کردند و لذا انشعاباتی در میان آنها رخ داد و عده ای به امامت برادرش زید معتقد شدند. ولی امام باقر(ع) همواره شیعیان را به صبر و بردباری در برابر مشکلات و مقاومت و خویشتن داری توصیه می فرمودند.

روایت مفصّل و جالبی در تحلیل اوضاع سیاسی شیعه و فشار خلفا از آغاز دعوت پیامبر(ص) تا زمان امام باقر(ع) از ایشان نقل شده است که به جهت روشن شدن نظرات حضرت خلاصه ای از آن را نقل می کنی: «ما اهل بیت[ع] از ستم قریش و صف بندی آنان در برابرمان چه ها کشیدیم و دوستان و شیعیان ما نیز از دست مردم چه ها دیدند. رسول خدا[ص] به هنگام ارتحال از دنیا، اعلان کردند، که ما(ائمه) نسبت به مردم از خودشان اولی تریم، ولی قریش پشت به پشت کردند تا این امر را از معدن و محور آن خارج ساختند و حق ما را تصاحب کردند. حکومت در میان قریش دست به دست گردید تا اینکه دوباره به ما اهل بیت(ع) بر گردانده شد، ولی مردم بیعت ما را شکستند و بر علیه ما تدارک جنگ دیدند، به طوری که امیرالمومنین علیّ بن ابی طالب[ع]، تا هنگامی که به شهادت رسید در فراز و نشیب حوادث قرار گرفته بود. سپس با فرزندش، حسن بن علیّ[ع] بیعت کردند ولی به او خیانت کردند ... پس از آن با حسین بن علیِّ[ع] با بیست هزار نفر بیعت نمودند ولی به او نیز خیانت ورزیدند ... و پس از آن نیر دائما مورد تحقیر و ستم قرار گرفتیم و مورد قتل و تهدید واقع شدیم، منکران حق دروغ گویان در سراسر کشور اسلامی به جعل حدیث پرداختند و می خواستند ما را در میان مردم منفور سازند که این سیاست پس از شهادت حسن[ع] دنبال شد. چه قدر دست و پای شیعیان را با اندک بهانه ای قطع کردند و کسانی که به دوستی ما معروف بودند راهی زندان ها شدند و اموالشان به غارت رفت تا حجّاج بن یوسف روی کار آمد. او با انواع شکنجه ها عرصه را بر پیروان ما تنگ کرد تا جائی که اگر کسی را زندیق و کافر می نامیدند بهتر از آن بود که او را شیعه علیّ امیر المومنین(ع) بنامند ...». (5)

6 - تدوین تاریخ و حدیث

شیعیان و پیروان اهل بیت(ع) با توجه به توصیه قرآن، پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) همواره در حفظ، نقل و تدوین حدیث تلاش می کردند و آثار گران بهائی از خود به یادگار گذاشته اند. امام علی(ع) نخستین شخصیتی است که احادیص رسول خدا(ص) را جمع آوری کرد. حکم بن عتیبه می گوید: در مسئله ای با امام باقر(ع) اختلاف نظر داشتم. حضرت کتابی را به من نشان داد که به خط علی بن ابی طالب و املای رسول خدا بود. (6)

متاسفانه حاکمان ظالم و ستم گر اموی به منظور جلوگیری از ثبت و نشر، حدیث مشکلات و آسیب های فراوانی را یرای جامعه اسلامی به وجود آوردند. با تغییر و تحولات فرهنگی و سیاسی جامعه و کم شدن فشار حکام اموی، در عصر امام باقر(ع) فرصت خوبی فراهم شد تا پس از صدور فرمان عمر بن عبد العزیز مبنی بر برداشتن منع حدیث و آزاد شدن نگارش آن هرکدام از شاگردان و یاران امام پنجم، با حضور در کرسی درس امام باقر(ع) صدها و هزاران حدیث و روایت را حفظ و حفظ نمایند. محمد بن مسلم از اهالی کوفه، از جمله این شخصیت های بزرگ شیعه می باشد که موفق گردید در کرسی درس امام باقر(ع) در مدت چهار سال در مدینه حاضر و در حدیث و فقه سی هزار روایت جمع آوری نماید. همو در زمان امام صادق(ع) نیر موفق به گردآوری هفت هزار حدیث شد. (7)

محمد بن مسلم همچنین کتابی با عنوان «اربع مئة مسئلة» تالیف نمود. جابر بن یزید جعفی از اهال کوفه، به مدینه رفت و موفق شد هفتاد هزار حدیث جمع آوری نماید.

زُرارة بن أعین از شاگردان آن حضرت، تعداد هزار و دویست و سی و شش حدیث، از آن بزرگوار نقل کرده است. (8)

7- امام باقر(ع) و برخوردهای سیاسی

در دوره امام باقر(ع) زمینه های انقراض امویان و روی کار آمدن عباسیان و پدیدار شدن مشاجرات سیاسی و بر سر حکومت مسلمین و نزاع های قومی هموار شده، به خصوص بعد از حادثه خونین کربلا که چهره ننگین بنی امیه را سیاه کرد و نفرت مردم از اعمال و کردار آنان زیاد شد و عده ای زیاد به سوی اهل بیت(ع) هدایت شدند و حقانیت آل علیّ(ع) بر آنها آشکار گردید. لکن مردم به جهات متعددی از جنگ و درگیری نظامی با حاکمان رو گردان شده و به تدریج به طرف معارف و علوم الهی گرایش پیدا کردند و توسط امام سجاد و امام باقر و امام صادق(علیهم السلام) به بهترین نحو هدایت شدند و هزاران حدیث از زبان آن بزرگوار در توضیح و تبیین معارف اسلامی و قرآنی و فقهی و تفسیری در دسترس مردم و دانشمندان قرار گرفت و لذا قیام با شمشیر در این زمان به علت شکست های سابق و خفقان فراوان و کمبود حماسه آفرینان ممکن نبود و نهایت تلاش امام باقر(ع)، صرف مبازره فرهنگی و تبیین و تدوین سنّت نبوی و اسلام ناب محمّدی [ص] شد و از آنجا که وجود امام باقر(ع) با آن هدایت ها و معنویات وجودی به ضرر حکومت بود و همواره بنی امیه از آل علیّ و اهل بیت پیامبر(ع) خوف داشتند، درصدد اذیت و آزار حضرت بر می آمدند ولکن ائمه معصومین(ع) هیچ گاه از اهمیت تکلیف شورش و انقلاب بر علیه ظلم و ستم اموی غافل نبودند و به طور غیر مستقیم قیام های حق طلبانه شیعه را رهبری می کردند، برای نمونه می توان از حرکت زید بن علیّ(برادر حضرت) نام برد. از امام باقر(ع) در روایاتی نقل شده است که قیام ایشان را تایید می کرده و فرمود: «... اما برادرم زید، زبان من است که با آن سخن می گویم. برادرم زید قیام خواهد کرد و در راه حق و حقیقت به شهادت خواهد رسید. وای بر کسی که از یاری او سر باز زند و وای بر کسی که با به جنگ بپردازد». (9)

جناب زید(رض) پس از قیام خونین در سال 120 یا 122هجری(بنا به اختلاف نظر مورخین)، در زمان امامت امام جعفر صادق(ع) به شهادت رسید.

پیروان اهل بیت(ع) و مکتب شیعه اثنا عشری معتقدند، ائمه معصومین(ع) پیشوایان راستین و حجت های خدا در زمین هستند و هر کدام از آن بزرگواران، در زمان خود، طبق امر خداوند و شرایط و اوضاع و امکانات و مصلحت اسلام و مسلمین، کارهائی را که به صلاح اسلام و حفظ آن باشد انجام دادند و اثر همه آنها این بود که دین اسلام و زحمات چندین ساله پیامبر اکرم(ص) حفظ شده است و در آینده نیز خفظ خواهد شد. امروز پس از هزار و چندی سال اسلام در بین مردم جهان به عنوان دین جامع و فراگیر، الگو و سرمشق انسان هاست و روز به روز بر پیروان آن افزوده خواهد شد تا روزی که به امر خدا، مهدی موعود، حضرت بقیة الله الأعظم(عج) ظهور فرماید و انتقام تمام ظلم هایی که در حق ائمه طاهرین(ع) شده بگیرد و حکومت جهانی اسلامی را در سراسر گیتی به اجرا در آورد، ان شاء الله.

منابع: 
1 - پیشوائی، سیمای پیشوایان در آینه تاریخ ص 77.
2 - شیخ مفید، الأمالی ص 321.
3 - شیخ طبرسی، الاحتجاج ص 176؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب ج4 ص 295.
4 - حاکم النیشابوری، المستدرک ... ج 1 ص 110.
5 - نجاشی، رجال النجاشی ص 255.
6 - شیخ مفید، الاختصاص ص 201.
7 - شرف الدین، مولفوا الشیعة فی صدر الاسلام ص 64.
8 - شیخ طوسی، اختیار معرفة الرجال(رجال الکشی) ص 163؛ الخوئی، معجم رجال الحدیث ج 7 ص 247.

9- اعلام الهدایة ... ج 7 ص 125.

لینک اصلی

http://fa.abna24.com/cultural/archive/2016/09/08/708417/story.html

فیلم بیانات مقام رهبری (دام ظله)

http://farsi.khamenei.ir/video-content?id=27785

سال 1396، سال اقتصاد مقاومتی؛ تولید و اشتغال مبارک باد

لینک بنر

http://www.iribnews.ir/fa/services/6/5

انتشار کتاب «پیدایش و گسترش تشیع»

به همت گروه تاریخ و سیره پژوهشکده حج و زیارت کتاب «پیدایش و گسترش تشیع» نوشته حجت الاسلام رمضان محمدی منتشر شد.

فصل نخست در قالب کلیات، ضمن بررسی منابع تاریخی تشیع، به مفهوم شناسی شیعه می‌پردازد و در ادامه، مهمترین فرقه‌های شیعه و اصول و مبانی اعتقادی و اندیشه سیاسی شیعه را بررسی می‌کند و مهمترین دلایل عقلی و نقلی بر حقانیت مذهب تشیع را، به صورت خلاصه بیان می کند.

در فصل دوم ضمن مرور اجمالی بر وقایع پس از رحلت رسول خدا (ص)، خاستگاه تاریخی تشیع بررسی شده و اقوال مختلف درباره پیدایی آن نقل، و ضمن نقد آنها، به قول صحیح اشاره شده و برای آن دلایلی اقامه گردیده است.
فصل سوم نیم نگاهی به نقش حضرت فاطمه زهرا (س) در تبیین و ترسیم خطوط کلی شیعه، با مروری کوتاه بر خطبه‌ها و کلمات باقی مانده از آن حضرت. در این فصل، افزون برمطالب برگرفته از خطبه حضرت صدیقه طاهره، مدارک خطبه نیز بحث شده و موضع آن حضرت در برابر خلفا مشخص گردیده است. در ادامه نیز وضعیت تشیع در زمان ائمه (ع) بررسی شده است.

لینک خبر

http://hzrc.ac.ir/163/20930

سال 1395؛ سال فقدان های بزرگ

خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا / سرویس صفحات فرهنگی: سال 1395 هجری شمسی نیز با تمام حوادثش به پایان رسید و از آن، تنها خاطراتش برای ما باقی خواهد ماند.

زندگی فردی و اجتماعی، دریای پرتلاطمی است که پستی ها و بلندی ها و تلخی ها و شیرینی هایی دارد؛ که باید خوبِ آن را شکر گفت و از بدِ آن عبرت گرفت.

اما سال 1395 را می توان ـــ بویژه برای وقایع تلخ پی در پی چهار ماه آخر آن ــ سال فقدان های بزرگ و حوادث دلخراش نامید؛ ارتحال «آیت الله هاشمی رفسنجانی»، فقدان هنرمندان متعدد و فجایع دلخراش نی ریز، حله، دامغان و پلاسکو از جمله این حوادث بود.

لینک گزارش

http://fa.abna24.com/news/%DA%AF

فروردین ماه 1396 در یک نگاه