۱۰ ارديبهشت ۹۷ ، ۱۱:۵۹
در انتظار فجر عدالت .../ لحظه شماری تا ظهور مهدی موعود «عجل الله تعالی فرجه»
نیمه شعبان هر سال هجری قمری، مصادف با طلوع خورشید درخشانِ جهانِ بشریّت و مرواریدِ فروزانِ اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام)، احیاگر معالمِ دین و نابود کننده ی ظلم و ستم و شوکتِ تجاوزکاران و برقرار کننده ی حکومت عدل در سرتاسر جهان و بزرگ منادی توحید و عدالت و وارث راستین پیـامبر اعـظم(ص) و ائمـه معصـومین(علیهم السلام) حضرت حجت بن الحسن العسکری، مهدی موعود(عجل الله فرجه).
ضمن عرض تبریک به مناسبت این حادثه مهم و تاریخی، توجه خوانندگان عزیز را به نوشتاری کوتاه به قلم حجت الاسلام عباس جعفری فراهانی در باره میلاد ایشان، ویژگی های دوران غیبت، یاران آن حضرت و پدیده انقلاب اسلامی جلب می کنم:
۱ ـ میلاد نور
حضرت مهدی(علیه السلام) در نیمه ی ماه مبارک شعبان سال ۲۵۵ هـ. ق چشم به جهان گشودند. ([۱]) پدر بزرگوارشان حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) و مادر گرامی آن حضرت، خانم نرجس[نرگس] خاتون می باشد.
در شب ولادت آن بزرگوار، عمه ی امام عسکرى(علیه السلام) جناب بانو حکیمه خاتون به دستور ایشان در منزل ماند. امام(علیه السلام) به حکیمه خاتون فرمودند: «امشب منتظر تولد فرزندى هستم از نرجس». حکیمه با تعجب پرسید، چطور ممکن است؟! (زیرا اثرى از حمل در او ندیده بود). امام(ع) فرمود: «او بسان مادر موسى(س) است که هیچ کس نمى دانست باردار است، زیرا فرعون شکم زنان حامله را پاره می کرد».
طبق نقل حکیمه، خداوند در آن شب فرزندى به امام عسکرى(ع) عنایت کرد و چنین اراده فرموده بود که دشمنان، هرگز قدرت دسترسى به او را پیدا نکنند و چنین اراده کرده بود که او «وارث مستضعفان» در روى کره ی زمین بشود: «و نُرید أن نمنّ على الذین استُضعفوا فی الأرض ونجعلهم ائمة ونجعلهم الوارثین». ([۲])
طبق حکمت الهى در فاصله ی کوتاه سال ۲۵۵ تا ۲۶۰ هـجری ،ایشان به طور مخفی زندگی می کردند و در خدمت پدر بزرگوارشان آماده ی احراز مقام امامت و رهبرى مسلمانان و بر عهده گرفتن مسئولیت سنگین آنان بودند.
با شهادت امام عسکری(ع) در سال ۲۶۰ هجری، دوران غیبت آغاز و مدت ۷۵ سال(غیبت صغرى) حضرت مهدى(ع) در پنهانى زندگى مى کردند و مردم بدان صورت که بتوانند حضورى خدمت ایشان مشرف و مشکلات خودشان را در میان بگذارند، امکان نداشت ولى دائماً از انوار و برکات مقدس او بهره مند مى شدند. دسترسى مردم به واسطه ی نائبان خاص او از سال ۲۵۵ تا ۳۳۰ هـ . ق صورت مى گرفت.
۲ ـ راز غیبت
فلسفه و راز حقیقى غیبت براى عموم مردم بیان نشده است و به غیر از اولیاء خاص الهى[پیامبران و امامان معصوم(ع)] از آن اطلاع ندارند؛ ولى به طور کلى از میان ادله ی عقلى و نقلى مى توان فوایدى را براى آن به دست آورد:
الف) امتحان و آزمایش
به واسطه ی همین مسئله غیبت است که خداوند می خواهد بندگان خودش را بیازماید تا حجت برآنها روشن شود که آیا ایمان واعتقاد واقعى به مبدأ جهان و مصالح او دارند یا خیر؟ باید روشن شود که مؤمنان واقعى در مواقع حساس و هنگامی که دسترسى حضورى به رهبران ممکن نیست کیانند؟ آیا صرف ادعا بر اینکه ما به خداوند و به پیشوایان او یعنى ائمه معصومین(ع) ایمان داریم کافى است یا اینکه مى بایست با آزمایش و امتحان این ایمان واعتقاد سنجیده شود. در نتیجه اگر کسانى در عصر غیبت طبق فرمان الهى، محکم و پا برجا ایستادند و از مشکلات نهراسیدند و وظایف و دستورات الهى (فروع دین و اعتقادات صحیح) را دنباله روى نمودند، بحق آنان، مؤمنان حقیقى و از رستگاران مى باشند.
ب) محفوظ ماندن از بیعت
یکى از دلائل غیبت محفوظ ماندن از بیعت با ظالمان، مستکبران و ستم کاران است، بطورى که بعد از ظهور، حجت برهمگان تمام می باشد. چنانچه در روایتى از امام هشم، حضرت على بن موسى الرضا(ع) نقل شده است که فرمود: «گویا شیعیانم را مى بینم که بعد از مرگ سومین فرزندم در جستجوى امام خود مى گردند ولى او را نمى بینند»، سؤال شد چرا؟ فرمود: «چون امامشان غایب است». عرض شد: چرا غایب مى شود؟ فرمود: «براى اینکه وقتى با شمشیر (سلاح) قیام نمود بیعت هیچ کسى بر گردنش نباشد». ([۳])
ج) خوف برکشته شدن
از دلایل دیگر راز غیبت، محفوظ ماندن از کشته شدن به دست نابکاران و دشمنان بشریت مى باشد که با پیش آمدن مسئله ی غیبت، وجود مقدس حضرت ولى عصر(ع) سالم باقى مى ماند و تا هنگام ظهور ایشان(زمان آن فقط، نزد خداوند متعال مى باشد) که فرا رسد با قیام الهى خود ظلم و ستم را نابود و عدل و عدالت را در سراسر گیتى بر قرار مى نماید؛ ان شاء الله.
فلسفه و راز حقیقى غیبت براى عموم مردم بیان نشده است و به غیر از اولیاء خاص الهى[پیامبران و امامان معصوم(ع)] از آن اطلاع ندارند؛ ولى به طور کلى از میان ادله ی عقلى و نقلى مى توان فوایدى را براى آن به دست آورد:
الف) امتحان و آزمایش
به واسطه ی همین مسئله غیبت است که خداوند می خواهد بندگان خودش را بیازماید تا حجت برآنها روشن شود که آیا ایمان واعتقاد واقعى به مبدأ جهان و مصالح او دارند یا خیر؟ باید روشن شود که مؤمنان واقعى در مواقع حساس و هنگامی که دسترسى حضورى به رهبران ممکن نیست کیانند؟ آیا صرف ادعا بر اینکه ما به خداوند و به پیشوایان او یعنى ائمه معصومین(ع) ایمان داریم کافى است یا اینکه مى بایست با آزمایش و امتحان این ایمان واعتقاد سنجیده شود. در نتیجه اگر کسانى در عصر غیبت طبق فرمان الهى، محکم و پا برجا ایستادند و از مشکلات نهراسیدند و وظایف و دستورات الهى (فروع دین و اعتقادات صحیح) را دنباله روى نمودند، بحق آنان، مؤمنان حقیقى و از رستگاران مى باشند.
ب) محفوظ ماندن از بیعت
یکى از دلائل غیبت محفوظ ماندن از بیعت با ظالمان، مستکبران و ستم کاران است، بطورى که بعد از ظهور، حجت برهمگان تمام می باشد. چنانچه در روایتى از امام هشم، حضرت على بن موسى الرضا(ع) نقل شده است که فرمود: «گویا شیعیانم را مى بینم که بعد از مرگ سومین فرزندم در جستجوى امام خود مى گردند ولى او را نمى بینند»، سؤال شد چرا؟ فرمود: «چون امامشان غایب است». عرض شد: چرا غایب مى شود؟ فرمود: «براى اینکه وقتى با شمشیر (سلاح) قیام نمود بیعت هیچ کسى بر گردنش نباشد». ([۳])
ج) خوف برکشته شدن
از دلایل دیگر راز غیبت، محفوظ ماندن از کشته شدن به دست نابکاران و دشمنان بشریت مى باشد که با پیش آمدن مسئله ی غیبت، وجود مقدس حضرت ولى عصر(ع) سالم باقى مى ماند و تا هنگام ظهور ایشان(زمان آن فقط، نزد خداوند متعال مى باشد) که فرا رسد با قیام الهى خود ظلم و ستم را نابود و عدل و عدالت را در سراسر گیتى بر قرار مى نماید؛ ان شاء الله.
ادامه در لینک اصلی
